ژنرال های ترک و نوادگان آتاتورک طی چهار دهه چهار بار کودتا کردند تا مانع وقوع دو اتفاق در مسیر حرکت جامعه ترکیه شوند: اولی بازگشت مذهب به عرصه حکومت و دومی به رسمیت شناخته شدن حقوق اقلیت های غیر ترک به ویژه کردها. هر دو خواسته ژنرال ها برگرفته از روحی است که آتاتورک بر پایه آن ترکیه جدید را بنیان گذاشت؛ با این حال تفاوت عمده ای در میان این دو خواسته وجود داشت. آرمان اولی، شاید زمانی به زور و اجبار به مردم ترکیه تحمیل شده بود، اما سرانجام و با گذشت زمان به نظر می رسد امروز دیگر حتی اسلام گرایان ترکیه آن را محترم شناخته و سعی در رعایت آن دارند. با این حال خواسته دوم که ریشه در آرمان های نژادپرستانه پان ترک ها داشت بر حکم دادگاه تاریخ از همان آغاز نیز محکوم به فنا بود، هرچند کودتاچیان برای بقایش بارها دست به اسلحه بردند.
یک سال پیش سخن گفتن به زبان کردی در ترکیه رسمی و قانونی اعلام شد و تنها به فاصله یک سال از این پیروزی بزرگ، هفته گذشته تدریس زبان کردی در دانشگاه های ترکیه نیز آغاز شد. از نگاه من تصویب این دو قانون تنها به فاصله یک سال یک پیام بزرگ به همراه دارد: کودتاچیان ترک هرچند برای چندین دهه توانستند در برابر مبارزات مسلحانه کردها مقاومت کنند، اما در برابر مبارزات مسالمت آمیز و حتی قانونی دموکراسی خواهان بسیار سریع از پای درآمدند و شکست را برای همیشه پذیرفتند.
پی نوشت:
سال گذشته آخرین کودتای ژنرال های ترک به رهبری گروه ارگونکون پیش از آغاز کشف و خنثی شد.
در شرایطی که کردهای ترکیه هر روز بیش از پیش به حقوق انسانی خود دست می یابند، کردهای ایران هر روز با سرکوب های جدیدتری مواجه می شوند.
تنها با یک کلیک به عضویت «مجمع دیوانگان» درآیید
۴ نظر:
سلام وبلاگ جدید منو لینک کن برادر
تند رفته ای دوست عزیز
از پان ترکیسم و پان ترک ها گفته ای اما با هیجانات پان کردیسمی. «مقاومت مسلحانه»؟! می توانی به این مقاومت مسلحانه -که من تروریسم و زیاده طلبی کردی می خوانمش و از نزدیک با پوست و استخوانم لمسش میکنم- افتخار کنی ولی بد نیست بدانی -که بعید می دانم ندانی- همین «مقاومت مسلحانه» دست کم سی هزار نفر را به کام مرگ فرستاد! سی هزار بی گناه، سی هزار انسان، سی هزار ترک و کرد.
این چنین تاخت و تازی البته بعید نیست از کسی که به جاترین اعتراض ترک های ایران را «اجازه نداشتن گسترش زبان ترکی» می خواند و آن ها را سرآمدترین قوم در جمهوری اسلامی.
خود را به خواب زده ای بدجور.
یک جایی، يک روزی من خواهم نوشت از خدمات تروریسم کردی برای پان آریائیسم.
چه خوب که نوشته ای و چه خوب که من یادم آمد.
تند رفته ای دوست عزیز
از پان ترکیسم و پان ترک ها گفته ای اما با هیجانات پان کردیسمی. «مقاومت مسلحانه»؟! می توانی به این مقاومت مسلحانه -که من تروریسم و زیاده طلبی کردی می خوانمش و از نزدیک با پوست و استخوانم لمسش میکنم- افتخار کنی ولی بد نیست بدانی -که بعید می دانم ندانی- همین «مقاومت مسلحانه» دست کم سی هزار نفر را به کام مرگ فرستاد! سی هزار بی گناه، سی هزار انسان، سی هزار ترک و کرد.
این چنین تاخت و تازی البته بعید نیست از کسی که به جاترین اعتراض ترک های ایران را «اجازه نداشتن گسترش زبان ترکی» می خواند و آن ها را سرآمدترین قوم در جمهوری اسلامی.
خود را به خواب زده ای بدجور.
یک جایی، يک روزی من خواهم نوشت از خدمات تروریسم کردی برای پان آریائیسم.
چه خوب که نوشته ای و چه خوب که من یادم آمد.
از این داستان مبارزه بدون اسلحه باید درس بگیریم.
ارسال یک نظر