نمی توانم جنایتی در دارفور را محکوم کنم؛ نه در دارفور و نه در هیچ نقطه دیگری در خارج از این مرز؛ نه اینکه محکومیت سهمیه داشته باشد و اگر این یکی را محکوم کنی و برایش تاسف بخوری دیگر نوبت به دیگران نمی رسد؛ در دنیایی که جنایت کردن پایانی ندارد چرا محکوم کردن جنایات باید محدودیتی داشته باشد؟ اما برای من مسئله این است که تا زمامی که هم وطنان خودم در کشور خودم و توسط مسوولین حکومتی خودم کشته می شوند نمی توانم به جنایت کار دیگری در گوشه دیگری از دنیا انتقاد کنم. چراغی که به خانه روا است به مسجد حرام است.برای تاسف خوردن در مرگ «امیرحسین حشمت ساران» کمی دیر شده است؛ اما برای «فرزاد کمانگر» همچنان امید بازگشت به زندگی وجود دارد. نمی توانم تصور کنم روزی خبر اعدام کمانگر اعلام شود. کاش آن روز هرگز نرسد.
پی نوشت:
آخرین پیام صوتی زنده یاد امیر حسین حشمت ساران حشمت
مدافعان یک جنایت پیشه را از وبلاگ «مجتبی سمیع نژاد» بخوانید
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر