هر نامزدی برای پیروزی در انتخابات ناچار به دادن وعده های جذاب به رای دهندگان است. وعده های انتخاباتی را می توان با توجه به پیشینه عملکرد نامزد و همچنین بررسی راهکارهای ارایه شده برای دست یابی به آن مورد نقد عرض یابی قرار داد، اما در نهایت باز هم بخش عمده ای از قضاوت باید به پس از دوران عمل نامزد موکول شود. یکی از ارکان دموکراسی نیز مبتنی بر این امکان است که حتی اگر علی رغم بررسی های اولیه در مورد شعارهای انتخاباتی یک نامزد، وی پس از پیروزی در انتخابات به وعده های خود عمل نکرد، رای دهندگان فرصت برکناری وی را داشته باشند. این اقدام می تواند به معنای بازگشت جامعه به پیش از دوران پیروزی آن نامزد باشد. اما اگر چنین امکانی وجود نداشته باشد چطور؟امروز در میان اخبار به روایت سخنان آیت الله خمینی در روز اول بهمن ماه سال 57 برخوردم. ایشان در مصاحبه با یک روزنامه لبنانی مدعی شده بودند که «در آینده زنان در مورد حجاب آزاد خواهند بود». مسئله برای من در حال حاضر حجاب اجباری در کشور نیست. مسئله من اشاره به انتخاب هایی است که غیر قابل بازگشت خواهند بود. یعنی اگر فرض کنیم که تمامی مردم در سال 57 پیشینه عملی آقای خمینی را بررسی کرده بودند و با توجه به آن احتمال عملی شده تمامی وعده های ایشان را بسیار بالا ارزیابی می کردند، با این حال صرف این مسئله که وقوع یک انقلاب هیچ گاه قابل بازگشت نخواهد بود باید دلیل کافی برای خودداری از این اقدام می شد.
اگر کمی هم بخواهیم از ریاضیات کمک بگیریم می توانیم بگوییم هرچند احتمال عملی شدن وعده های آقای خمینی بسیار بالا بود (البته این تنها یک پیش فرض است)، اما از آنجا که خطرات وقوع یک انقلاب غیرقابل بازگشت به مراتب بالاتر از حد تصور است در نهایت حاصل ضرب این دو نشان می دهد که امید ریاضی لزوم یک انقلاب بسیار ناچیز خواهد بود.این مسئله در شرایط فعلی نیز همچنان پابرجا است. امیدوارم ریاضیات آماری جامعه نسبت به سال 57 پیشرفت مناسبی کرده باشد.
پی نوشت:
گزارش نسبتا کاملی از ماجرای اجباری شدن حجاب در کشور را از اینجا بخوانید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر