tag:blogger.com,1999:blog-16709938071044152842024-03-05T14:48:55.418+03:30مجمع دیوانگاناگر کودتا نمی شد، اگر استبداد دست از سر ما بر می داشت، اگر می گذاشتند این وطن دوباره وطن شود، اینجا فقط از ادبیات و نمایش می نوشتم. اما حالا به سیاست هم آلوده ام. گلایه ای نیست. این راه من است...ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.comBlogger346125tag:blogger.com,1999:blog-1670993807104415284.post-61476971569166034252011-11-16T11:04:00.002+03:302011-11-16T11:10:40.354+03:30به آدرس جدید مراجعه کنید<div style="text-align: center;">لطفا برای پیگیری وبلاگ به آدرس جدید مراجعه کنید:</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><a href="Divanesara2.blogspot.com"><b>Divanesara2.blogspot.com</b></a></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">همچنین میتوانید خوراک این وبلاگ را در گوگل ریدر پیگیری کنید:</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><b><a href="http://feeds2.feedburner.com/divanesara">http://feeds2.feedburner.com/divanesara</a></b></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"> صفحه وبلاگ در گوگلپلاس:</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><b><a href="https://plus.google.com/118186924697483864860/">https://plus.google.com/118186924697483864860</a></b></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">صفحه وبلاگ در «فیس بوک»:</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><a href="http://www.facebook.com/pages/%D9%85%D8%AC%D9%85%D8%B9-%D8%AF%DB%8C%D9%88%D8%A7%D9%86%DA%AF%D8%A7%D9%86/196619943717511">http://www.facebook.com/pages/%D9%85%D8%AC%D9%85%D8%B9-%D8%AF%DB%8C%D9%88%D8%A7%D9%86%DA%AF%D8%A7%D9%86/196619943717511</a></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div class="blogger-post-footer"><hr /><p align="center"><a href="https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860"><strong>صفحه «مجمع دیوانگان» در «گوگل پلاس»</strong></a><a href="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg"><img style="alt: " src="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg" /></a></p></div>ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1670993807104415284.post-48165406566474293422011-01-08T19:57:00.001+03:302011-01-08T20:00:25.019+03:30<div dir="rtl" style="text-align: right;"><div style="text-align: center;"><span style="font-size:130%;">دوست عزیز؛ اگر این متن را می خوانید یعنی همچنان خوراک قدیمی «مجمع دیوانگان» را پی گیری می کنید.<br /> این وبلاگ نزدیک به 15 ماه است که در آدرس جدید به روز می شود.<br />برای پی گیری مطالب آن لطفا از خوراک زیر استفاده کنید. با سپاس.<br /></span></div><br /><div style="text-align: center;"><a href="http://feeds2.feedburner.com/divanesara" target="_blank">http:<wbr>/<wbr>/feeds2<wbr>.feedburner<wbr>.com<wbr>/divanesara</a><br /></div><br /><br /></div><div class="blogger-post-footer"><hr /><p align="center"><a href="https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860"><strong>صفحه «مجمع دیوانگان» در «گوگل پلاس»</strong></a><a href="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg"><img style="alt: " src="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg" /></a></p></div>ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1670993807104415284.post-78759942951027018182009-11-21T19:24:00.003+03:302009-11-21T22:52:44.579+03:30زنده باد «سوسیال دموکراسی»<div dir="rtl" align="center"><span style="font-size:130%;color:#3366ff;">«این آخرین پستی است که در این وبلاگ منتشر می شود؛</span></div><div dir="rtl" align="center"><span style="font-size:130%;color:#3366ff;">برای فرار از ف.ی.ل.ت.ر به <a href="http://divanesara2.blogspot.com/">آدرس جدیدی </a>نقل مکان کرده ام؛ لطفا از این پس <a href="http://divanesara2.blogspot.com/">«مجمع دیوانگان»</a> را از آدرس جدید دنبال کنید و در صورتی که به اینجا لینکی داده اید آن را اصلاح کنید».</span></div><div dir="rtl" align="justify"><span style="font-size:130%;"></span></div><br /><div dir="rtl" align="justify"><span style="font-size:130%;">در فضای جنجالی مناظره های انتخاباتی کمتر کسی بود که به واقع به برنامه های نامزدها توجه کند؛ در واقع در جدال افشاگری ها فرصت چندانی هم برای طرح این برنامه ها وجود نداشت. با این حال مناظره مهندس موسوی با محسن رضایی یک استثنا بود. شاید یکی از بهترین روزهای عمرم بود وقتی که زیباترین رویاهای خودم را از زبان مردی می شنیدم که به دلایل دیگری انتخابش کرده بود؛ آن شب برای چند نفر از دوستانم پیامک فرستادم: «یک سوسیال دموکرات واقعیه»!</span></div><div dir="rtl" align="justify"><span style="font-size:130%;"><br /></span><a href="http://www.kaleme.com/1388/08/30/klm-3641"><span style="font-size:130%;">جدیدترین مصاحبه ویدیویی میرحسین موسوی</span></a><span style="font-size:130%;">، به بهانه وقایع 13 آبان منتشر شده، با این حال موسوی این فرصت را غنیمت شمرده است تا خود پیشگام شود و مطالبات جنبش سبز را از دایره انتخابات فراتر ببرد. انتقادهای او از طرح هدفمند کردن یارانه ها آنچنان دقیق و بدون حب و بغض بیان شده که اگر کسی از وقایع گذشته بی خبر باشد سخت باور می کند که او رییس جمهور منتخب مردم است و از دولت کودتا انتقاد می کند. در میان این سخنرانی نسبتا کوتاه بار دیگر من رد پای همان رویای زیبایی را دیدم که در مناظره با رضایی شاهد بودم. میرحسین نگران «هزینه آموزش، بهداشت و درمان و...» است؛ او به درستی می پرسد حال که قرار است قیمت حامل های انرژی با قیمت جهانی هماهنگ شود «آیا حاضر هستیم اتومبیل تولید داخل را به قیمت خارج بفروشیم یا حقوق کارگران را بر اساس قیمت بینالمللی پرداخت کنیم؟»</span></div><div class="blogger-post-footer"><hr /><p align="center"><a href="https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860"><strong>صفحه «مجمع دیوانگان» در «گوگل پلاس»</strong></a><a href="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg"><img style="alt: " src="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg" /></a></p></div>ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1670993807104415284.post-46602105915888291552009-11-21T19:23:00.000+03:302009-11-21T19:24:28.885+03:30حکایت این روزهای من - 3<div dir="rtl" align="justify"><span style="font-size:130%;">مهندس ی. از در وارد شده و نشده با عصبانیت می گوید «به خدا اولین چیزی که آدم باید تو این مملکت یاد بگیره قسم دروغه». مرخصی ساعتی گرفته بود تا بالاخره قولنامه خانه ای که ماه ها دنبال خریدش بود را در بنگاه نهایی کند. تعریف می کند که بیخود و بیجهت 60 هزار تومان دیگر هم در بنگاه «پیاده شده»! بحث به فساد و دروغ رایج در کشور کشیده می شود و مهندس ی. از رده بندی جدید فساد دولتی در جهان خبر می دهد: «ایران فکر کنم 168 شده بود؛ یعنی افغانستان و یکی دو تا دیگه از ما بدتر بودن؛ نیوزیلند هم تو دنیا اول بود». مهندس س. بلافاصله می گوید «من چند وقت پیش قرار بود برم نیوزیلند؛ ساعتی 20 دلار می دادن که پشم گوسفند بچینم»! هنوز انفجار خنده همکاران فروکش نکرده، هر کدام یکی یکی تایید می کنند که «والا شرف داره به این کارمندی ما»!</span></div><div class="blogger-post-footer"><hr /><p align="center"><a href="https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860"><strong>صفحه «مجمع دیوانگان» در «گوگل پلاس»</strong></a><a href="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg"><img style="alt: " src="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg" /></a></p></div>ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1670993807104415284.post-27635253566230729122009-11-20T21:22:00.003+03:302009-11-20T22:13:15.061+03:30دشمن حقیر<span xmlns=""> <p align="center"><span style="color:#cc33cc;"><span style="font-size:130%;">«این وبلاگ به <a href="http://divanesara2.blogspot.com/">آدرس جدیدی </a>منتقل شده است. </span><span style="font-size:130%;">لطفا برای پیگیری آن به <a href="http://divanesara2.blogspot.com/">آدرس جدید</a> مراجعه کنید و در صورتی که به اینجا لینکی داده اید آن را تغییر دهید»</span></span></p><p align="justify"><span style="font-size:130%;">نزدیک به شش ماه از <a href="http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AF%D9%81%D9%86_%D8%B4%D9%87%D8%AF%D8%A7%DB%8C_%DA%AF%D9%85%D9%86%D8%A7%D9%85_%D8%AF%D8%B1_%D8%AF%D8%A7%D9%86%D8%B4%DA%AF%D8%A7%D9%87_%D8%B5%D9%86%D8%B9%D8%AA%DB%8C_%D8%B4%D8%B1%DB%8C%D9%81%D8%8C_%DB%B2%DB%B2_%D8%A7%D8%B3%D9%81%D9%86%D8%AF_%DB%B1%DB%B3%DB%B8%DB%B4">اعتراضات 22 اسفند ماه سال 84 </a>در دانشگاه شریف می گذشت؛ بزرگترین اعتراض دانشجویی به پروژه تبلیغاتی دفن شهدا در دانشگاه ها که حتی پای رهبر را هم وسط کشید و سیدعلی خامنه ای در پیام نوروزی خود به آن اشاره کرد؛ با توجه به جو حاکم بر دانشگاه و حمایتی که دانشجویان از اعضای انجمن اسلامی دانشگاه می کردند عملا امکان برخورد مستقیم با بچه های انجمن وجود نداشت؛ با این حال چند ماه از آغاز سال تحصیلی 85-86 گذشته بود و مسوولین دانشگاه به من مجوز ثبت نام نمی دادند؛ عاقبت متوجه شدم که همه چیز به یک پیشنهاد وابسته است: «امضای یک تعهد مکتوب»! فکر نمی کنم در گرفتن تصمیم نهایی تردید زیادی داشتم؛ در دفتر یکی از معاونین دانشگاه تعهد کتبی دادم که دیگر به سراغ فعالیت های غیر درسی نخواهم رفت و در صورتی که چنین فعالیت هایی از من مشاهده شد، مسوولین دانشگاه در مورد هر برخوردی با من مختار هستند.<br /></p></span><p align="justify"><span style="font-size:130%;">امروز و در سایت الف تصویری از یک تعهدنامه دیدم؛ تعهد نامه ای که با کمی تغییر متنی مشابه آنچه من نوشتم داشت؛ این تعهد نامه از طرف سایت وابسته به جناب احمد توکلی به عنوان سند «<a href="http://alef.ir/1388/index.php?option=com_content&task=view&id=57451&Itemid=85&utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+AlefDotir+%28Alef+dot+ir%29&utm_content=Google+Reader">توبه نامه کرباسچی</a>» منتشر شده است. با تمام احترامی که برای توان مدیریتی کرباسچی قایل هستم، به دلایلی هیچ وقت او را دوست نداشتم و هنوز هم نظرم در موردش تغییر نکرده است؛ اما انتشار تصویر تعهدنامه اش در دوران دانشجویی در من دو حس مختلف ایجاد کرد: اول اینکه به طرزی عجیب احساس کردم دست کم لحظه هایی در زندگی ما بوده که شرایط مشابهی را تجربه کرده ایم و دوم اینکه دشمنان این مرد چقدر حقیر هستند.<br /></p></span><p align="justify"><span style="font-size:130%;"></span><span style="font-size:130%;">پی نوشت:<br /></span><span style="font-size:130%;">گمان می کنم به زودی بحث «گروه سپاس» و جناب «حبیب الله عسگراولادی تازه مسلمان» هم داغ شود. اشاره ای به این جریان را <a href="http://www.bidaran.net/spip.php?article102">از اینجا بخوانید</a>.</span></p></span><div class="blogger-post-footer"><hr /><p align="center"><a href="https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860"><strong>صفحه «مجمع دیوانگان» در «گوگل پلاس»</strong></a><a href="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg"><img style="alt: " src="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg" /></a></p></div>ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1670993807104415284.post-88064534068541009892009-11-19T22:12:00.003+03:302009-11-19T22:16:53.316+03:30ناس<span xmlns=""> <p style="TEXT-ALIGN: justify" align="justify"><span style="font-size:130%;">سریال «</span><a href="http://www.simafilmnews.ir/content/view/1372/127/"><span style="font-size:130%;">سر به داران</span></a><span style="font-size:130%;">» را به یاد می آورید؟ من در زمان پخش آن (که اصلا نمی دانم چند سال پیش بود) بسیار کم سن و سال بودم؛ با این حال چند تصویر به یاد ماندنی از آن سریال در ذهنم حک شده است. در یکی از این تصاویر شیخ حسن جوری (با بازی امین تارخ) در گفت و گویی دو نفره با قاضی شارع (با بازی بی نظیر علی نصیریان) بحث را به یک شرط کشاند و گفت: «یک حرف می گویم قاضی؛ اگر فهمیدی دومی را هم می گویم؛ وگر نه که هیچ» (طبیعتا عین دیالوگ را نتوانسته ام پیاده کنم اما خیلی شبیه بود). قاضی شارح پذیرفت و شیخ حسن با صدای بلند فریاد زد «ناس». در برابر سکوت شیخ حسن قاضی شارع متعجب پس از کمی درنگ چیزی گفت و یا درخواست ادامه صحبت کرد که شیخ حسن از جا برخواست و در حالی که مجلس را ترک می کرد گفت: «نفهمیدی قاضی؛ نفهمیدی».<br /></span></p><p style="TEXT-ALIGN: justify" align="justify"><span style="font-size:130%;">دوستی ناشناس در پاسخ به </span><a href="http://divanesara2.blogspot.com/2009/11/blog-post_8722.html"><span style="font-size:130%;">پست اخلاق</span></a><span style="font-size:130%;"> من </span><a href="http://divanesara.blogspot.com/2009/11/blog-post_1874.html"><span style="font-size:130%;">نظراتی نوشته</span></a><span style="font-size:130%;"> که مفهومشان تاکید بر روی نسبی بودن اخلاق است. تعبیری بدیهی که تنها برای مخالفانش و یا پیروان مکاتب ایدئولوژیک تازگی دارد. تا اینجا که هیچ؛ اما در ادامه این دوست عزیز پست «</span><a href="http://divanesara2.blogspot.com/2009/11/blog-post_14.html"><span style="font-size:130%;">تن فروش ها</span></a><span style="font-size:130%;">» این وبلاگ را به گفته خود با کمی تغییر بازنویسی کرده و با جایگزین کردن زنان حاضر در تجمعات سبز به جای زنان حاضر در مقابل سفارت انگلستان احتمالا سعی کرده نشان دهد که این دو اعتراض از یک جنس هستند و هر کدام برای شرکت کنندگانش عملی اخلاقی محسوب می شود. من توضیحی ندارم بدهم و جوابی نمی دهم جز همانچه که شیخ حسن جوری گفت: «نفهمیدی قاضی؛ نفهمیدی»! </span></p><p style="TEXT-ALIGN: justify" align="justify"><span style="font-size:130%;">پی نوشت:<br /></span></p><p style="TEXT-ALIGN: justify" align="justify"><span style="font-size:130%;">کامنت این دوست ناشناس در پای </span><a href="http://divanesara.blogspot.com/"><span style="font-size:130%;">وبلاگ قبلی</span></a><span style="font-size:130%;"> من منتشر شده بود که به دلیل ف.ی.ل.ت.ر.ی.ن.گ قصد دارم انتشار آن را متوقف کنم. بار دیگر از تمامی دوستان درخواست می کنم که برای پی گیری وبلاگ تنها به </span><a href="http://divanesara2.blogspot.com/"><span style="font-size:130%;">آدرس جدی</span></a><span style="font-size:130%;">د مراجعه کنند.<br /></span></p></span><div class="blogger-post-footer"><hr /><p align="center"><a href="https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860"><strong>صفحه «مجمع دیوانگان» در «گوگل پلاس»</strong></a><a href="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg"><img style="alt: " src="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg" /></a></p></div>ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1670993807104415284.post-72918061574717504952009-11-19T21:34:00.002+03:302009-11-19T21:46:33.648+03:30این هم از مسلمانیتان<span xmlns=""> <p style="TEXT-ALIGN: justify" align="center"><span style="font-size:130%;color:#cc33cc;">«این وبلاگ برای گریز از ف.ی.ل.ت.ر.ی.ن.گ به آدرس جدیدی منتقل شده است. </span><span style="font-size:130%;color:#cc33cc;">لطفا برای پیگری آن به آدرس جدید مراجعه کنید </span><span style="font-size:130%;color:#cc33cc;">و در صورتی که به اینجا لینکی داده این آن را تغییر دهید»</span></p><p style="TEXT-ALIGN: justify" align="justify"><span style="font-size:130%;">از بچگی در گوش ما تکرار می کردند که «علی» مونان و عبادت آنان را به سه دسته تقسیم کرده است؛ «بردگان» که از ترس(آتش دوزخ) عبادت می کنند؛ «تاجران» که به امید پاداش های بهشتی بندگى می کنند و در نهایت «آزادگان» که خدا را براى دوستی و عشق او عبادت می </span><a href="http://www.hawzah.net/Hawzah/Magazines/MagArt.aspx?id=29532"><span style="font-size:130%;">کنند (از اینجا بخوانید)</span></a><span style="font-size:130%;">. با این حال «محمد علی رامین» با کمال افتخار و حتما بیان و نگاهی «عاقل اندر سفیه» از دست اندرکاران روزنامه دنیای اقتصاد </span><a href="http://www.jahaneghtesad.com/portal/index.php?option=com_content&view=article&id=570:1388-08-26-07-03-51&catid=120:5"><span style="font-size:130%;">پرسیده است</span></a><span style="font-size:130%;">: «کسی می داند ارز رایج در بهشت چیست»؟ و ادامه داده است «ما همه به این دنیا آمده ایم تا بتوانیم آنجا را بخریم». چه کسی فکر می کرد زمانی عبادت تاجرانه اینقدر افتخارآمیز باشد؟ </span><br /></p><span style="font-size:130%;"></span><p style="TEXT-ALIGN: justify" align="justify"><span style="font-size:130%;"><strong>پی نوشت: </strong><br /></span></p><p align="justify"><span style="font-size:130%;">مدت ها است که دیگر دوست ندارم در واکنش به چرندیاتی که با ادبیاتی مذهبی به خورد مردم داده می شود به ادبیات مذهبی متوسل شوم؛ باور دارم وقتی اعتقادی به این مسئله ندارید دلیلی وجود ندارد از آن به عنوان یک اسلحه کوتاه مدت استفاده کنید؛ با این حال و به قول دوستی که </span><a href="http://aknoon-inja.persianblog.ir/post/9/"><span style="font-size:130%;">به زیبایی هرچه تمام تر نوشته بود</span></a><span style="font-size:130%;"> گاهی احساس می کنم از خود مسلمان ها هم مسلمان ترم! </span></p></span><div class="blogger-post-footer"><hr /><p align="center"><a href="https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860"><strong>صفحه «مجمع دیوانگان» در «گوگل پلاس»</strong></a><a href="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg"><img style="alt: " src="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg" /></a></p></div>ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1670993807104415284.post-9434375769510745242009-11-18T15:23:00.000+03:302009-11-18T15:25:44.964+03:30افسوس<div dir="rtl" align="justify"><span style="font-size:130%;">یک گل نسبتا بزرگ خریده بودیم؛ منظورم یک دسته گل است که برای روی میز ساخته شده بود؛ پایه عریض گل از پوسته درخت و یا یک گل بزرگ ساخته انتخاب شده بود و باقی گل ها بر روی این پوسته قرار داشتند؛ میدان آزاد را پیاده به سمت شمال دور می زدیم؛ پشت چراغ قرمز ابتدای خیابان محمد علی جناح، جایی که هیچ چیز وجود ندارد جز دود و بوق و اضطراب، هیچ کس خیال ماندن ندارد و همه در حال فرار هستند، درست پشت همان چراغ قرمزی که از ما می خواست لحظه ای درنگ کنیم، یک پروانه پیدا شد و روی گل ها نشست؛ باور نکردنی بود؛ پروانه ای تا این حد بزرگ و تا این حد زیبا؟ آن هم در چنین جایی؟ بال های بزرگ و نارنجی رنگش حاشیه های سیاهی داشت که به شکل لکه های پراکنده در میان رنگ نارنجی هم تکرار شده بودند؛ نمی دانم حیرتمان بیشتر بود یا شادی از اینکه چنین تجربه زیبایی را با هم شریک بودیم؟ تنها با هم؛ هیچ کس دیگر در آن هیاهو پروانه نشسته بر گل های ما را ندید؛ شاید هم اگر می دید باور نمی کرد. آن زمان افسوس می خوردم که چرا برای ثبت این لحظه هیچ کداممان دوربینی نداشتیم؛ و امروز افسوس می خورم که چرا ذهن من این همه در ثبت لحظه های کوچک دقیق و خودسر عمل می کند.</span></div><div dir="rtl" align="justify"><span style="font-size:130%;"></span> </div><br /><div dir="rtl" align="justify"><span style="font-size:130%;">پی نوشت:</span></div><div dir="rtl" align="justify"><span style="font-size:130%;color:#cc33cc;">این وبلاگ برای فراز از ف.ی.ل.ت.ر.ی.ن.گ به </span><a href="http://divanesara2.blogspot.com/"><span style="font-size:130%;color:#cc33cc;">آدرس جدیدی</span></a><span style="font-size:130%;color:#cc33cc;"> منتقل شده است. لطفا برای پی گیری مطالب از این پس به </span><a href="http://divanesara2.blogspot.com/"><span style="font-size:130%;color:#cc33cc;">آدرس جدید</span></a><span style="font-size:130%;color:#cc33cc;"> مراجعه کنید و در صورتی که به اینجا لینکی داده اید آن را تغییر دهید.</span></div><div class="blogger-post-footer"><hr /><p align="center"><a href="https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860"><strong>صفحه «مجمع دیوانگان» در «گوگل پلاس»</strong></a><a href="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg"><img style="alt: " src="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg" /></a></p></div>ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1670993807104415284.post-91946033573778713912009-11-18T15:19:00.001+03:302009-11-18T15:22:47.480+03:30محبوبیت از دست رفته<div dir="rtl" align="center"><span style="font-size:130%;"><span style="color:#cc33cc;">این وبلاگ برای فراز از ف.ی.ل.ت.ر.ی.ن.گ به </span><a href="http://divanesara2.blogspot.com/"><span style="color:#cc33cc;">آدرس جدیدی</span></a><span style="color:#cc33cc;"> منتقل شده است. لطفا برای پی گیری مطالب از این پس به </span><a href="http://divanesara2.blogspot.com/"><span style="color:#cc33cc;">آدرس جدید</span></a><span style="color:#cc33cc;"> مراجعه کنید و در صورتی که به اینجا لینکی داده اید آن را تغییر دهید.</span></span></div><div dir="rtl" align="justify"><span style="font-size:130%;"></span> </div><div dir="rtl" align="justify"><span style="font-size:130%;">سال گذشته مجله همشهری جوان نتایج نظر سنجی خود در مورد محبوب ترین خواننده موسیقی سنتی ایران را منتشر کرد و نام «علیرضا افتخاری» را با اختلاف در صدر فهرست قرار محبوب ترین ها قرار داد. محبوبیت خیره کننده افتخاری در حضور بزرگانی همچون استاد شجریان و شهرام ناظری در نگاه اول عجیب به نظر می رسید؛ اما افتخاری برای چندین سال بود که از روابط تیره بزرگان موسیقی سنتی با صدا و سیما استفاده می کرد و به عنوان تنها خواننده موسیقی سنتی، حتی برنامه های ثابتی در تلویزیون به خود اختصاص داده بود.</span></div><span style="font-size:130%;"><div dir="rtl" align="justify"><br />امروز<a href="http://fasaaneh.blogspot.com/2009/11/blog-post_18.html"> فسانه </a>مطلبی را به نقل از ایلنا منتشر کرده است که این بار هم در نگاه اول عجیب به نظر می رسد؛ قرار گرفتن نام «علیرضا افتخاری» در کنار نام تعدادی از دیگر خوانندگان سرشناس داخلی که از این پس صدایشان از رادیو پخش نخواهد شد! افتخاری هیچ گاه به مانند شجریان عملکرد رسانه های دولتی را به چالش نکشید و هیچ گاه نیز به مانند وی از جنبش مردمی حمایت نکرد؛ با این حال انتشار فهرست اخیر نشان داد که حتی اگر شما برای مقابله با کودتاگران شمشیر نکشید و تمام تلاش خود را هم به خرج دهید که پا روی دم شیر(!) نگذارید، باز هم دولت کودتا دست از سر شما بر نمی دارد. حالا دیگر رادیو نه صدای استاد شجریان را پخش می کند و نه صدای علی رضا افتخاری را؛ اما گمان نمی کنم اگر یک بار دیگر در مورد محبوب ترین خواننده موسیقی سنتی آماری گرفته شود، کسی نام «علیرضا افتخاری» را به یاد بیاورد.<br /><br /><strong>پی نوشت:</strong><br />اصلا نمی دانم به این پست ربطی دارد یا نه! اما این بیت شعر مدام در ذهنم تکرار می شود که:</div><div dir="rtl" align="center"><br />چو پرده دار به شمشیر می زند همه را . . . کسی مقیم حریم حرم نخواهد ماند<br /><br /></div></span><div class="blogger-post-footer"><hr /><p align="center"><a href="https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860"><strong>صفحه «مجمع دیوانگان» در «گوگل پلاس»</strong></a><a href="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg"><img style="alt: " src="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg" /></a></p></div>ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1670993807104415284.post-24640581410878441412009-11-18T14:45:00.002+03:302009-11-18T15:15:59.652+03:30آواز قو - تراژدی با کمدی اضافه<div align="justify"><span style="font-size:130%;">این وبلاگ به </span><a href="http://divanesara2.blogspot.com/"><span style="font-size:130%;">آدرس جدیدی</span></a><span style="font-size:130%;"> منتقل شده است و آدرس فعلی احتمالا تنها تا پایان هفته جاری به روز می شود؛ لطفا برای پیگیری وبلاگ به </span><a href="http://divanesara2.blogspot.com/"><span style="font-size:130%;">آدرس جدید</span></a><span style="font-size:130%;"> مراجعه کنید و در صورتی که به اینجا لینکی داده اید آن را تغییر دهید.</span></div><br /><div align="justify"></div><div align="justify"></div><div align="justify"><a href="http://sites.google.com/site/divanesara/pic/terajedy.jpg?attredirects=0"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 249px; CURSOR: hand; HEIGHT: 160px" alt="" src="http://sites.google.com/site/divanesara/pic/terajedy.jpg?attredirects=0" border="0" /></a> <span style="font-size:130%;">این روزها تیاتر کلاسیک بازار داغی ندارد؛ اما «تراژدی با کمدی اضافه» همرنگ جماعت نشد است. «اسماعیل شفیعی» نمایش نامه «آنتوان چخوف» را بدون هیچ تلاشی برای گنجاندن ایده های مدرن ابتکاری به اجرا درآورده تا مشخص شود تیاتر کلاسیک هیچ گاه از یادها نخواهد رفت و همیشه هوادارن خاص خود را دارد.</span><br /></div><span style="font-size:130%;"><div dir="rtl" align="justify"><br />پرده اول نمایش با عنوان «آواز قو»، روایت تنهایی یک بازیگر تیاتر است؛ پیرمردی که در دوران کهولت دچار این نگرانی شده که شاید مسیر زندگی را اشتباه طی کرده است و در پایان راه، نصیبی جز تنهایی نداشته است. نمایش در فضایی نسبتا تاریکی به اجرا در می آید که تنها نور دو شمع دانی، به مدد انعکاسشان در چندین آینه پی گیری وقایع را برای مخاطب امکان پذیر می سازد. طراحی صحنه کاملا با فضای نمایش همخوانی دارد، اما مشکل اینجا است که تحمل چنین فضایی، با توجه به روایت نسبتا خطی و کم تنش نمایش برای مخاطب دشوار است. شاید همین دشواری نیز سبب شده که پرده اول نسبتا ملال انگیز روایت شود و بی هیجان به پایان برسد. با این حال فضا به ناگاه در پرده دوم تغییر می کند. این تغییر فضا نیز درست هماهنگ با تغییر تم نمایش از تراژدی به کمدی است. پرده دوم با نام «تراژدی با کمدی اضافه» که داستانی متفاوت را با قالبی طنز روایت می کند به آرامی خستگی پرده اول را از ذهن مخاطب می زداید و تا آنجا پیش می رود که تماشاگر بی حال شده در پایان پرده اول، در انتهای نمایش توان ایستادن و تشویق کردن را باز یابد! </div><div dir="rtl" align="justify"><br />در کل لذت بردن از تماشای «تراژدی با کمدی اضافه» کمی دشوار است؛ با این حال اگر به نفس تیاتر، به صرف «تیاتر» بودنش علاقه داشته باشید گزینه خوبی است تا خاطره نمایش های کلاسیک را در ذهن شما تجدید کند. در چنین حالتی شما حتی می توانید در تمام مدت نسبتا طولانی میان دو پرده که دکور در حال تغییر است، گام به گام تغییرات را به عنوان بخشی از نمایش پی گیری کنید و از چنین سادگی عریانی که به خوبی یادآور فضای کلاسیک تیاتر است لذت ببرید.<br /><br />پی نوشت:<br />تصویر این پست عکسی از بخش پایانی پرده اول است.<br />دو نگاه متفاوت به نمایش را </span><a href="http://theater.ir/news.show/+27481"><span style="font-size:130%;">از اینجا</span></a><span style="font-size:130%;"> و </span><a href="http://theater.ir/news.show/+27423"><span style="font-size:130%;">اینجا</span></a><span style="font-size:130%;"> بخوانید و مجموعه ای از تصاویر آن را </span><a href="http://theater.ir/news.show/+27338"><span style="font-size:130%;">از اینجا ببینید</span></a><span style="font-size:130%;">.</span></div><div class="blogger-post-footer"><hr /><p align="center"><a href="https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860"><strong>صفحه «مجمع دیوانگان» در «گوگل پلاس»</strong></a><a href="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg"><img style="alt: " src="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg" /></a></p></div>ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1670993807104415284.post-28444068723116324862009-11-17T15:02:00.000+03:302009-11-17T15:04:09.471+03:30بحران اخلاقی<div dir="rtl" align="justify"><span style="font-size:130%;">خلاصه: از نگاه من ارتکاب عملی که به نادرست بودن آن اعتقاد داریم «غیر اخلاقی» است؛ اما بی تفاوت بودن نسبت به این اقدام و نداشتن هیچ گونه تردید و یا عذاب وجدان نسبت به ارتکاب آن را «بحران اخلاقی» می دانم. اعمال غیراخلاقی، حتی اگر تعداد آنها زیاد هم باشد به تنهایی نمی توانند به متلاشی شدن یک جامعه بینجامند؛ جامعه زمانی به مرز انفجار و انهدام می رسد که دچار «بحران اخلاقی» شود. من در این نوشته این نگاه را بیشتر توضیح می دهم.</span></div><span style="font-size:130%;"><div dir="rtl" align="center"><br />-----------</div><div dir="rtl" align="justify"><br />حتی نمی توانم تصور کنم جامعه ای را که در آن «بی اخلاقی» وجود نداشته باشد. چه در حال حاضر و چه به صورت رویایی برای آینده. چنین تصور (و یا آرزویی) برایم هم سنگ دل بستن به شعار «از هركس به اندازه توانش، به هركس به اندازه نيازش» است. تصوراتی که هرچند ظاهری انسانی و اخلاقی دارند، اما در باطن، بدیهی ترین و ابتدایی ترین ویژگی های انسانی را هم نادیده گرفته اند، البته اینجا بحث من چیز دیگری است. من در مورد «بحران اخلاقی» می نویسم؛ بحرانی که ریشه در بی اخلاقی دارد اما با آن متفاوت است؛ این بلایی است که من گمان می کنم جامعه ما امروز به آن دچار شده و تا زمانی که نتواند خود را از بندش رها سازد تغییری در اوضاع آشفته ما رخ نخواه داد.</div><div dir="rtl" align="justify"><br />از نگاه من جامعه ای به «بحران اخلاق» دچار خواهد شد که قباحت عمل غیر اخلاقی در آن فرو ریزد. هیچ تفاوتی نخواهد داشت که این عمل غیراخلاقی چیست؟ با تغییر معانی اخلاق و یا باز تعریف مصادیق آن، تفاوتی در این بحران رخ نخواهد داد، مهم بی اعتبار شدن ناپسندی عمل غیراخلاقی است. یعنی درست در شرایطی که خود جامعه می پذیرد که عملی غیراخلاقی است، نسبت به وقوع و حتی شیوع آن بی تفاوت باشد. من باور دارم جامعه امروزی ما دچار چنین بحرانی شده است.</div><div dir="rtl" align="justify"><br />هر یک از ما اگر مورد پرسش قرار گیریم در مذمت دروغ ساعت ها سخن خواهیم گفت؛ تا اینجا با هر جامعه دیگری برابری می کنیم؛ هر یک از ما ممکن است به صورت روزانه دروغ بگوییم؛ اگر کم و زیادش را نادیده بگیریم در این مورد هم با جوامع دیگر تفاوت چشم گیری نداریم؛ اما تفاوت زمانی پیدا می شود که نسبت به دروغ های خود چندان احساس شرمندگی نمی کنیم! ما نیازی نمی بینیم که دروغ گویی های روزمره خود را به مانند شواهد رسوایی خود پنهان کنیم؛ ما حتی می توانیم دروغ های خود را در غالب خاطراتی برای دیگران تعریف کنیم و منتظر بمانیم که آنان نیز خاطرات مشابه خود را تکرار کنند؛ ما می توانیم به فرزندان خود پدرانه (و یا مادرانه) نصیحت کنیم که از دروغ پرهیز کنند و در عین حال مثل آب خوردن در برابر آنها دروغ بگوییم بدون اینکه احساس کنیم عملی خلاف طبیعت مرتکب شده ایم. این نکته ای است که من گمان می کنم فاصله ای عمیق میان جامعه ما و هر جامعه سالم (و یا دست کم طبیعی) دیگری پدید آورده است.</div><div dir="rtl" align="justify"><br />شاید دروغ ساده ترین و دم دست ترین مثال از بی اخلاقی های مورد توافق عمومی باشد؛ با این حال صدها مورد مشابه می توان نام برد که همه ما بر سر «غیر اخلاقی» بودن آنها توافق داریم، تقریبا همه ما به صورت روزانه آنها را مرتکب می شویم و تقریبا هیچ کدام از ما در این مورد احساس شرمندگی نمی کنیم، چرا که خود را همرنگ جماعت می یابیم. بدین ترتیب دور باطل اعمال غیر اخلاقی و تاثیرات مخرب آن بر اخلاق عمومی و مجددا تاثیر پذیری افراد از این بی اخلاقی های عمومی شده ادامه می یابد و هیچ کس هم برای خود در قبال آن مسوولیت ویژه ای احساس نمی کند.</div><div dir="rtl" align="justify"><br />این روند گاه تا بدانجا پیش می رود که ارتکاب عمل غیراخلاقی به نوعی «ارزش» بدل می شود! چنین پدیده ای شاید در نظر، بسیار بعید و درک آن دشوار باشد؛ اما دست کم ما ایرانیان به لطف برخورداری از جامعه ای بی اخلاق (!) به راحتی می توانیم پای خود را از خانه بیرون گذاشته و چنین نمونه هایی را در کوچه و خیابان شهرهای خود مشاهده کنیم. من بارها با نوجوانانی که در پارک های شهر (و یا دیگر مکان های به اصطلاحا پاتوق) گرد هم می آیند برخورد کرده ام و به روایت هایی که برای یکدیگر تعریف می کنند گوش سپرده ام؛ آنچنان اعمال «غیراخلاقی» خود را شرح می دهند که گویی قهرمانانی هستند که مفاخرشان را به رخ دیگران می کشند؛ این درست در شرایطی است که اگر مورد پرسش قرار گیرند حاضر به زدن مهر تایید اخلاقی به اعمال خود نیستند! </div><div dir="rtl" align="justify"><br />حتی اگر به ادبیات عامیانه و روزمره خود نیز مراجعه کنیم به یاد خواهیم آورد که ترکیب هایی همچون «پیچوندمش» (پیچاندمش) یا «دو در کردم» را به صورت روزانه می شنویم و یا به کار می بریم و تعجب هم نمی کنیم، در حالی که آشکارا از ماجرایی سخن می گوییم که احتمالا عملی غیراخلاقی در آن رخ داده است و باز هم احتمالا اگر مورد پرسش قرار گیریم تایید خواهیم کرد که این عمل اخلاقی نبوده است.</div><div dir="rtl" align="justify"><br />تا زمانی که جامعه اسیر چنین بحرانی باشد، تلاش برای تعریف مفاهیم و یا اعمال اخلاقی و ایجاد یک تعبیر مشترک از آنها (بر فرض که چنین عملی ممکن باشد) بی فایده خواهد بود. در جامعه ای که اخلاقی بودن و اخلاقی عمل کردن یک ارزش نیست و حتی گاه به «بلاهت» تعبیر می شود، تلاش برای به توافق رسیدن در تعاریف اخلاق بی معنی است. در آینده احتمالا تلاش خواهم کرد به راهکارهای خروج از چنین بحرانی بپردازم، هرچند هنوز پیشنهادی در این زمینه ندارم و تنها می توانم امیدوار باشم که از خلال بحث های احتمالی چیزی دستگیرم شود.</div><div dir="rtl" align="justify"> </div><div dir="rtl" align="justify">پی نوشت:</div><div dir="rtl" align="justify">لطفا برای پیگیری این وبلاگ از این پس به <a href="http://divanesara2.blogspot.com/">آدرس جدید آن</a> مراجعه کنید.</span></div><div class="blogger-post-footer"><hr /><p align="center"><a href="https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860"><strong>صفحه «مجمع دیوانگان» در «گوگل پلاس»</strong></a><a href="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg"><img style="alt: " src="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg" /></a></p></div>ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1670993807104415284.post-15184172237903540142009-11-17T15:01:00.000+03:302009-11-17T15:02:18.288+03:30خودسانسوری<div dir="rtl" align="right"><span style="font-size:130%;">این همه تلاش برای پرهیز از «خودسانسوری» در وبلاگ چه فایده دارد وقتی در لحظه لحظه زندگی مشغول همین کار هستم؟</span></div><div dir="rtl" align="right"><span style="font-size:130%;"></span> </div><div dir="rtl" align="right"><span style="font-size:130%;">پی نوشت:</span></div><div dir="rtl" align="right"><span style="font-size:130%;">لطفا برای پیگیری این وبلاگ از این پس به <a href="http://divanesara2.blogspot.com/">آدرس جدید </a>آن مراجعه کنید.</span></div><div class="blogger-post-footer"><hr /><p align="center"><a href="https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860"><strong>صفحه «مجمع دیوانگان» در «گوگل پلاس»</strong></a><a href="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg"><img style="alt: " src="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg" /></a></p></div>ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1670993807104415284.post-13966731287148778322009-11-17T14:54:00.002+03:302009-11-17T15:00:23.592+03:30عشق لرزه<div dir="rtl" align="center"><span style="font-size:130%;"><span style="color:#3366ff;">«توضیح: این وبلاگ برای فرار از ف.ی.ل.ت.ر.ی.ن.گ به </span><a href="http://divanesara2.blogspot.com/"><span style="color:#3366ff;">آدرس جدیدی </span></a><span style="color:#3366ff;">منتقل شده است. </span></span></div><div dir="rtl" align="center"><span style="font-size:130%;"><span style="color:#3366ff;">آدرس فعلی احتمالا تنها تا پایان هفته به روز خواهد شد. </span></span></div><div dir="rtl" align="center"><span style="font-size:130%;"><span style="color:#3366ff;">لطفا برای پیگیری وبلاگ از این پس به </span><a href="http://divanesara2.blogspot.com/"><span style="color:#3366ff;">آدرس جدید </span></a><span style="color:#3366ff;">مراجعه کنید </span></span></div><div dir="rtl" align="center"><span style="font-size:130%;"><span style="color:#3366ff;">و در صورتی که به این وبلاگ لینک داده اید آن را تغییر دهید».</span></span></div><div dir="rtl" align="justify"><span style="font-size:130%;"></span> </div><div dir="rtl" align="justify"><span style="font-size:130%;">دریغ؛ دریغ و صد دریغ! دریغ از آپارتمان کوچک و گرمی که می توانست از شور و حرارت عشق حکایت داشته باشد؛ دریغ از شومینه روشنی که کور سوی شعله اش می توانست از کور سوی امید در قلب عاشقی خبر دهد؛ دریغ از طراحی صحنه ای که می توانست «عشق لرزه» را به یک شاهکار بدل کند.</span></div><span style="font-size:130%;"><div dir="rtl" align="justify"><br />نمایش نامه «اریک امانوئل اشمیت» را خوانده بودم؛ از این نظر قرار نبود به مانند دیگر تماشاگران غافلگیر شوم اما چند اتفاق من را هم غافل گیر کرد. اولین اتفاق شروع متفاوت نمایش نسبت به نمایش نامه بود؛ تصمیمی که احتمالا به دلیل کمبود وقت اتخاذ شده بود و بخش عاشقانه آغاز داستان را از نمایش حذف کرده بود. این حذف در جنبه روایی داستان خللی وارد نکرده بود و از این جهت می توان آن را زیرکانه خواند؛ با این حال از آنجا که کل اثر در به تصویر کشیدن عشق میان دو شخصیت اصلی داستان ضعیف عمل کرده بود، این حذف بر شدت این ضعف افزوده بود. هرچند در صحنه دوم نمایش سعی شده بود تا در خلال صحبت های «دیان» با مادرش میزان عمق علاقه او به «ریشارد» به مخاطب انتقال یابد، اما چنین تلاشی بدون تردید ناکام باقی ماند چرا که عشق بیان کردنی نیست، حس کردنی است. محدودیت های سیاسی و فرهنگی که منجر به حذف تماس های عاشقانه و فیزیکی بازیگران می شود به اندازه کافی به فرآیند انتقال احساسات ضربه وارد می سازد؛ دیگر نیازی نیست که ما نیز خود با حذف بخش های رمانتیک نمایش بر این ضعف بیفزاییم.</div><div dir="rtl" align="justify"><br />دومین مسئله ای که من را غافل گیر کرد دکور نمایش بود. هرچند پیش از اجرا نیز قابل پیش بینی بود که به دلیل تغییر پیاپی صحنه های نمایش از داخل آپارتمان به خیابان، رستوران و یا آپارتمانی دیگر، باید ایده ای ابتکاری برای طراحی دکور در نظر گرفته شود؛ اما به اعتقاد من ابتکار طراح صحنه نمایش تنها همین جنبه مشکل (تغییر پیاپی صحنه ها) را مد نظر قرار داده بود و این بار نیز بی رحمانه نقش پررنگ صحنه، در ایجاد فضای داستان را نادیده گرفته بود. دکور ساده، خالی و یکنواخت نمایش به هیچ وجه با محتوایی عاشقانه همخوانی نداشت و بیش از پیش باعث ضربه زدن به بار احساسی نمایش شده بود. در نهایت بازی بی روح «علی دهکردی» که شاید بیش از دو مورد قبلی شوکه کننده بود من را غافل گیر کرد. متاسفانه این اولین باری بود که من بازی دهکردی را از نزدیک می دیدم اما بنابر شنیده های خود انتظار بسیار بیشتری حتی از یک بازیگر کم تجربه تر داشتم؛ دهکردی حساس ترین دیالوگ های خود را در احساسی ترین صحنه های نمایش بدون هیچ روح و ظرافتی بیان کرد تا به واقع آخرین ضربه کاری را او به جنبه احساسی این درام عاشقانه وارد کند.</div><div dir="rtl" align="justify"><br />علی رغم تمام این موارد، تماشای «عشق لرزه» همچنان لذت بخش بود؛ شاید بخش عمده چنین قوتی را باید به پای نمایش نامه ای گذاشت که حتی با نیمی از پتانسیل های به اجرا درآمده خود نیز می تواند تماشاگر را به وجود آورد. بخش دیگر را هم باید به پای محتوای نمایش گذاشت که هیچ گاه کهنه و تکراری نخواهد شد؛ عشق برای همه ما همیشه تازه و مبهم –اگر نگوییم ناشناخته- باقی می ماند:</div><div dir="rtl" align="justify"><br />«همه مردها دروغگو، بی ثبات، دغل، وراج، دو رو، متکبر، بزدل، نفرت انگیز و شهوت پرست هستند،<br />تمام زن ها ریاکار، مکار، خودپسند، کنجکاو و فاسدند،<br />دنیا چاه فاضلابی است بی انتها که موجودات عجیب الخلقه ای در آن می خزند و به کوه هایی از لجن بر می خورند،<br />اما در دنیا چیزی مقدس و با شکوه نیز وجود دارد:<br />پیوند دو موجود این چنین ناقص و وحشتناک،<br />در عشق اغلب اشتباه می کنیم،<br />اغلب احساسات ما جریحه دار می شود و احساس بدبختی می کنیم،<br />اما عشق می ورزیم و هنگامی که در آستانه مرگیم به عقب بر می گردیم و به خود می گوییم:<br />خیلی رنج کشیده ام،<br />گاهی به بیراهه رفته ام،<br />اما عشق ورزیده ام،<br />پس زندگی کرده ام،<br />من یک موجود تصنعی ساخته و پرداخته غرور و کسالت نیستم،<br />زیرا که عاشق بوده ام».<br /><br />پی نوشت:<br />شعر از شاعر فرانسوی «موسو» است که در متن نمایشنامه از زبان «الینا» خوانده می شود.<br />نگاهی دیگر به نمایش را <a href="http://theater.ir/news.show/+27039">از اینجا </a>بخوانید و مجموعه ای از تصاویر آن را <a href="http://theater.ir/news.show/+26983">از اینجا ببینید</a>.</span></div><div class="blogger-post-footer"><hr /><p align="center"><a href="https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860"><strong>صفحه «مجمع دیوانگان» در «گوگل پلاس»</strong></a><a href="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg"><img style="alt: " src="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg" /></a></p></div>ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1670993807104415284.post-33132949307101016702009-11-15T22:00:00.003+03:302009-11-15T22:07:29.589+03:30اخلاق<p align="justify"><span style="font-size:130%;">«اخلاق یا بی اخلاقی»؛ من گمان نمی کنم مسئله این روزهای جنبش سبز (دست کم در فضای وبلاگستان) این باشد. در نتیجه صراحتا باید بگویم با یادداشت «<a href="http://tarsaaa.wordpress.com/2009/11/15/%DA%A9%D8%A7%D9%BE-%D8%A7%D8%AE%D9%84%D8%A7%D9%82/">کاپ اخلاق</a>» مخالف هستم. برای جنبش سبز نه تعیین تکلیف می کنم و نه تعیین محتوا؛ اما من از زمانی با میرحسین موسوی (و بعدها جنبش سبز) همراه شدم که آن را اخلاقی یافتم. برای من مسئله فرار از جامعه ای است که دچار بحران اخلاق شده؛ حال حتی اگر احمدی-نژاد هم بتواند اخلاق را به جامعه من باز گرداند با او هم مشکلی نخواهم داشت!</span></p><p align="justify"><span style="font-size:130%;">اما همان طور که در «<a href="http://divanesara2.blogspot.com/2009/11/blog-post_14.html">تن فروش ها</a>» نوشتم، به گمان من ماهیت این «اخلاق» و یا تعاریف ما از ماهیت آن مورد بحث است؛ چه برای اینکه بر سر آن به توافق برسیم و چه برای اینکه تکلیف خودمان را با خودمان مشخص کنیم. نوشته بودم که نظر <a href="http://chaay.ghoddusi.com/2009/11/post_1070.html">حامد قدوسی</a> و <a href="http://smto.ir/?p=2702">سمیه توحیدلو </a>در مورد پست «تن فروش ها» برایم جالب است چرا که گمان می کنم پاسخ آنها به این پست می تواند تعاریفشان از اخلاق را برای من (و شاید بسیاری دیگر) مشخص کند؛ اما <a href="http://smto.ir/?p=2718">تنها اشاره ای </a>که خانم توحیدلو به این نوشته کرد آنچنان کلی بود که من چیز جدیدی از آن متوجه نشدم؛ پس دست روی دست نمی گذارم و حالا که بحث راه افتاده من هم نظرم را می نویسم.</span></p><p align="justify"><span style="font-size:130%;">من هم با توهین مخالفم (از نوشتن گذاره ای تا این حد بدیهی شرمنده ام!) اما مرز این توهین چیست؟ ابراهیم نبوی در <a href="http://www.roozonline.com/persian/tanssatire/tans-satire-article/article/2009/october/26/-1ea1c5efb3.html">یادداشت زیبایی </a>خطاب به بسیجی ها نوشته بود که دیکتاتور با فحش ناموسی تفاوت می کند که من به شما بدهم و شما هم مقابله به مثل کنید؛ با این هم موافقم و این بار باور دارم که این سخن دو رو دارد. زمانی که زنان تجمع کننده در برابر سفارت انگلستان را «تن فروش» خطاب می کردم (و باز هم می کنم) به هیچ وجه احساس نمی کردم (و نمی کنم) که به آنها توهینی کرده ام؛ از نگاه من «تن فروش» همانقدر برازنده این افراد است که «دیکتاتور» برازنده احمدی-نژاد؛ این باور من است و پنهان سازی آن را عین بی اخلاقی می دانم.</span></p><p align="justify"><span style="font-size:130%;">من نمی توانم بپذیرم که عده ای خود را اکثریت بخوانند (هرچند که واقعا اکثریت باشند) و به پشتوانه چنین ادعایی (هرچند هم که بر حق باشد) دیگران را ناچار به رعایت علایق و سلایق خود کنند. از نگاه من «اخلاق» را اکثریت جامعه تعریف نمی کند؛ هر کس می تواند اصول اخلاقی خود را داشته باشد و اتفاقا اگر اکثریت جامعه بخواهد فردی را به پنهان سازی اصول اخلاقی خود وادار سازد عملی غیراخلاقی انجام داده است. این بحث انتزاعی می تواند صدها کلمه به درازا بکشد اما من ترجیح می دهم بلافاصله به سراغ مثال هایی عینی بروم:</span></p><p align="justify"><span style="font-size:130%;">من با سر دادن شعار «جمهوری ایرانی» مخالفم؛ اما اگر زمانی از کسی بخواهم آن را تکرار نکند حق ندارم خواسته خود را در پس توجیه «اخلاق» پنهان کنم؛ این خواسته تنها بر منطق «سیاسی» استوار است. شاید خودداری جریانات غیرمذهبی از طرح خواسته های حقیقیشان پیروزی جنبش سبز را به جلو بیندازد، اما اگر کسی قصد دارد با چنین هدفی آنان را به رعایت باورهای مذهبی اکثریت جامعه دعوت کند دیگر حق ندارد خواسته خود را یک خواسته «اخلاقی» و خود را فردی «اخلاق مدار» معرفی کند. این تنها یک استراتژی سیاسی است که هرچند می تواند کاملا موفق باشد، اما به هیچ وجه اخلاقی نیست؛ اتفاقا کاملا برعکس؛ چنین دعوتی یعنی دعوت به فریفتن اکثریت مذهبی جامعه برای اینکه از احمدی نژاد جدا شوند و به جنبش سبز بپیوندند! (نیازی به تکرار نیست که من برای جنبش سبز تعیین ماهیت نمی کنم، در نتیجه ذات آن را هم غیرمذهبی نمی خوانم؛ این تنها یک فرض بود)</span></p><p align="justify"><span style="font-size:130%;">نیازی به تکرار بیشتر نیست؛ اما دوست دارم باز هم تکرار کنم گذاره «هنوز فضای جامعه آمادگی طرح چنین خواسته هایی را ندارد» به هیچ وجه یک گذاره اخلاقی نیست؛ این یک گذاره کاملا «سیاسی» (اگر سیاست ورزی را در تقابل با اخلاق گرایی فرض کنیم) است. من (دست کم در این نوشته) پیشنهاد نمی کنم گذاره های سیاسی را رها کنیم و گذاره های اخلاقی را بچسبیم (و یا برعکس)؛ اما به شدت تاکید دارم هرچه سریع تر تکلیف خودمان را با خودمان مشخص کنیم و بیشتر از این مباحث را با هم خلط نکنیم؛ این کار بزرگترین خیانت هم به سیاست ورزی و هم به اخلاق مداری است.</span></p><p align="justify"><span style="font-size:130%;">پی نوشت:<br />در مورد تعریف خودم از «بحران اخلاق» خواهم نوشت؛ فعلا «<a href="http://mmoeeni3.blogspot.com/2009/11/blog-post_3934.html">اخلاق برای برنده شدن</a>» از محمد معینی و <a href="http://www.google.com/reader/item/tag:google.com,2005:reader/item/a8662db82d0f8edd">این یادداشت</a> از دوستی که نمی دانم کیست را در ارتباط با همین بحث پیشنهاد می کنم.</span></p><p align="justify"><span style="font-size:130%;">«این وبلاگ به <a href="http://divanesara2.blogspot.com/">آدرس جدیدی </a>منتقل شده است. به روز شدن آدرس فعلی احتمالا تنها تا پایان هفته جاری ادامه خواهد یافت؛ لطفا برای پیگیری وبلاگ و فرار از ف.ی.ل.ت.ر.ی.ن.گ به <a href="http://divanesara2.blogspot.com/">آدرس جدید </a>مراجعه کنید و در صورتی که به این وبلاگ لینک داده اید آن را تغییر دهید»</span></p><br /><div align="left"><a href="http://feeds2.feedburner.com/divanesara"><span style="font-size:100%;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5296043373545150210" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 41px; CURSOR: hand; HEIGHT: 33px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6ihr_U_uxs1XxDLVwDA51O1Z6I8iDWEgZQBsYmYLahaOOZ0PRniJ8j6J-Jb7xX3isdwsvyYX6bEtkh5aQhwy0_Dg6BpkZ7SMYRK8FTI4qcqCrJRRSQHs0sHHn4_Jaymxcm8ru_6eAvoc/s320/rss1.png" border="0" /></a></span><span style="font-size:100%;">تنها با یک کلیک به عضویت «<strong><a href="http://feeds2.feedburner.com/divanesara">مجمع دیوانگان</a></strong>» درآیید</span></div><div class="blogger-post-footer"><hr /><p align="center"><a href="https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860"><strong>صفحه «مجمع دیوانگان» در «گوگل پلاس»</strong></a><a href="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg"><img style="alt: " src="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg" /></a></p></div>ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1670993807104415284.post-1895319531193421342009-11-15T20:39:00.002+03:302009-11-15T21:02:09.351+03:30جمهوری اسلامی، فمنیست تر از رهبران جنبش سبز!<div dir="rtl" align="justify"><span style="font-size:130%;">پیش از انتخابات ریاست جمهوری میرحسین موسوی در یکی از سخنرانی های خود اعلام کرد «بسیجی واقعی کسی است که وقتی صندوق رای را به او می دهند به مانند ناموس خود از آن دفاع کند». آن زمان تعدادی از دوستان فعال در زمینه حقوق زنان<span style="color:#3366ff;">*</span> نسبت به استفاده موسوی از واژه «ناموس» واکنش نشان دادند و آن را برگرفته از «ادبیات مردسالار» خواندند. در جو تبلیغات انتخاباتی به نظرم چنین انتقادهایی بی جا، بیش از حد وسواسی و حتی بیگانه با عرف جامعه ایرانی می رسید. اما این روزها شرایط فرق می کند.</span></div><span style="font-size:130%;"><div dir="rtl" align="justify"><br />موسوی و کروبی در جریان آخرین دیدار خود نسبت به خشونت اعمال شده علیه زنان </span><a href="http://feedproxy.google.com/~r/radiozamaaneh/MTcd/~3/fsV-191fEVM/post_11184.html"><span style="font-size:130%;">واکنش نشان داده اند</span></a><span style="font-size:130%;">. حتی کروبی (به شیوه معمول خود) به نقل خاطراتی از گذشته پرداخته و گفته است «در زمان پهلوی وقتی میرفتیم یک ادارهای یا جایی در صف بودیم، وقتی خانمی وارد میشد، متصدی آنجا میگفت اجازه بدهید اول کار خانم را راهبیاندازم؛ ... اما حالا درجمهوری اسلامی با زنان به قدری با خشونت رفتار میشود که اخبار متواتری از زدن بانوان با باتوم به اطلاع میرس.». نه نمی خواهم و نه می توانم بگویم که جمهوری اسلامی نگاهی مدرن تر و یا -به بیان خودم- «انسانی»تر نسبت به زنان دارد؛ اما اگر دست کم در یک مسئله (سرکوب مخالفان) دستوری صادر شده که میان زنان و مردان فرقی گذاشته نشود، چرا باید به آن معترض شویم؟! هر شرکت کننده ای در تجمعات اخیر می تواند اعتراف کند که حضور زنان اگر نه فعال تر و پرشورتر از مردان بوده است، دست کم به هیج وجه دست کمی از آنان نداشته<span style="color:#3366ff;">**</span>. بدین ترتیب من گمان می کنم حال که خود زنان تصمیم گرفته اند در این مورد هرگونه پرده حایلی میان خود و آنچه «جامعه مردسالار» خوانده می شود را پاره کنند، بهتر است چهره های شاخص جنبش نیز در دفاع از حقوق شهروندان تساوی را رعایت کرده و به جای اظهار نگرانی از کتک خوردن زنان، نسبت به هرگونه خشونت علیه هریک از شهروندان واکنش نشان دهند. </span></div><div dir="rtl" align="justify"><span style="font-size:130%;"></span> <br /></div><div dir="rtl" align="justify"><span style="font-size:130%;">پی نوشت:</span></div><div dir="rtl" align="justify"><span style="font-size:130%;"><span style="color:#3366ff;">* </span>واحد زنان انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه شریف اعتراض خود نسبت به این اظهارات را در جریان مناظره خانم ها کولایی و کدیور مطرح کرد</span></div><div dir="rtl" align="justify"><span style="font-size:130%;"><span style="color:#3366ff;">** </span>شادی صدر در جریان </span><a href="http://news.gooya.com/politics/archives/2009/11/096096.php"><span style="font-size:130%;">سخنرانی خود</span></a><span style="font-size:130%;"> در مراسم دریافت جایزه حقوق بشر، به نقل خاطره ای از یکی از تجمعات می پردازد و از زبان زنان شرکت کننده در اعتراضات این انقلاب (به تعبیر ایشان) را یک انقلاب زنانه می خواند.</span></div><div dir="rtl" align="justify"><span style="font-size:130%;"></span><br /> </div><div dir="rtl" align="justify"><span style="font-size:130%;">«این وبلاگ به <a href="http://divanesara2.blogspot.com/">آدرس جدیدی</a> منتقل شده است. آدرس فعلی احتمالا تنها تا پایان هفته جاری به روز خواهد شد؛ لطفا به <a href="http://divanesara2.blogspot.com/">آدرس جدید</a> مراجعه کنید ودر صورتی که به این وبلاگ لینک داده اید آدرس آن را تغییر دهید».</span></div><br /><div align="left"><a href="http://feeds2.feedburner.com/divanesara"><span style="font-size:100%;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5296043373545150210" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 41px; CURSOR: hand; HEIGHT: 33px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6ihr_U_uxs1XxDLVwDA51O1Z6I8iDWEgZQBsYmYLahaOOZ0PRniJ8j6J-Jb7xX3isdwsvyYX6bEtkh5aQhwy0_Dg6BpkZ7SMYRK8FTI4qcqCrJRRSQHs0sHHn4_Jaymxcm8ru_6eAvoc/s320/rss1.png" border="0" /></a></span><span style="font-size:100%;">تنها با یک کلیک به عضویت «<strong><a href="http://feeds2.feedburner.com/divanesara">مجمع دیوانگان</a></strong>» درآیید</span></div><div class="blogger-post-footer"><hr /><p align="center"><a href="https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860"><strong>صفحه «مجمع دیوانگان» در «گوگل پلاس»</strong></a><a href="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg"><img style="alt: " src="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg" /></a></p></div>ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1670993807104415284.post-33362394638049669352009-11-15T11:03:00.003+03:302009-11-15T11:14:49.743+03:30اسب های پشت پنجره 2<div align="justify"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheNc4FZK3WBc8kHfO3ps9x_xvWSHCq3io1i6MVrKhK_ElE78hfnS3xTGBTJiM99Z-AbxdIx7lcZu7xxjNI78knMjfjVX-EWvle7jF-o5DKtoItY8bm4WwbnJDyum6R5JnEgGv8wXL-_f4/s1600-h/asbha-2.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5404230541230119922" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 240px; CURSOR: hand; HEIGHT: 160px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheNc4FZK3WBc8kHfO3ps9x_xvWSHCq3io1i6MVrKhK_ElE78hfnS3xTGBTJiM99Z-AbxdIx7lcZu7xxjNI78knMjfjVX-EWvle7jF-o5DKtoItY8bm4WwbnJDyum6R5JnEgGv8wXL-_f4/s320/asbha-2.jpg" border="0" /></a> <span style="font-size:130%;">کمدی و تراژدی می توانند دو روی یک سکه باشند؛ «اسب های پشت پنجره» با کارگردانی «روح الله جعفری» به خوبی چنین ادعایی را به اثبات می رساند. </span><br /></div><span style="font-size:130%;"><div dir="rtl" align="justify"><br />نمایش روایت تراژدی بی پایان جنگ است؛ جنگی که در زمان و مکان نمی گنجد؛ دوست و دشمن نمی شناسد؛ هدف و انگیزه ای ندارد و تنها جنگ است؛ «جنگ، جنگ و دیگر هیچ»! اسب های پشت پنجره، آنگونه که «جعفری» به اجرا درآورده است یک کمدی است، یک کمدی تمام عیار، البته با یک تفاوت ساده: مخاطب باید تمامی خنده های خود را با گریه جایگزین کند! </div><div dir="rtl" align="justify"><br />فضای نمایش پیش از هر چیز با رنگ آمیزی دکور به مخاطب تحمیل می شود؛ دکور (تقریبا) سیاه و سفیدی که در ابتدای اجرا در برابر چشم مخاطب قرار می گیرد فضایی غم آلود و یا دست کم بی روحی را پدید می آورد که در آن خندیدن کمی سخت است و بیننده ناخودآگاه درمی یابد که شوخی های نمایش برای خنداندن او نیست؛ این تنها آخرین بیانی است که می توان (یا بهتر بگوییم شاید بتوان) با آن، تراژدی سرنوشت قربانیان جنگ را روایت کرد. قربانیانی که کارشان از گریه گذشته و در سوگ سرنوشت تیره خود تنها باید پوزخندهایی زهرآگین به لب بنشانند. فضای محدود صحنه، که به لطف جابجایی دیوارها، پرده به پرده نیز محدودتر و محدودتر می شود، با رنگ آمیزی کدر و بی روحش به خوبی می تواند ترسیمی از فضای ذهنی هر یک از قربانیانی باشد که نمایش، داستان آنان را روایت می کند. دست آخر و در آخرین پرده نیز دریچه های بی شمار دیوارهای به هم نزدیک شده، یکی پس از دیگری باز می شوند و از پس هر کدام یک پوتین نظامی نمایان می شود تا با چشم خود ببینیم که دنیای بازماندگان جنگ، سرسامی است در میان خاطرات به جای مانده از کشته شدگان آن. </div><div dir="rtl" align="justify"><br />هرچند عنصر رنگ در طراحی صحنه به ایجاد فضای مناسب نمایش کمک بسیاری کرده، با این حال کارگردان برای رسیدن به مقصود به این وسیله اکتفا نکرده است. مارش؛ سرود؛ ریتم؛ تلاطم؛ هیاهو؛ انفجار؛ میدان نبرد سرشار از صداها است پس روایت آن نیز نباید در سکوت به اجرا درآید؛ موزیک؛ مارشی نظامی که شما را با خود همراه می کند؛ ریتمی که ضرباهنگ نمایش را به تبعیت از خود وادار می دارد و دست پنهانی که پاهای بیننده را نیز از اختیارش خارج می کند؛ موزیک نواخته می شود؛ از همان ابتدای نمایش؛ اما به مرور اوج می گیرد و کار را به آنجا می رساند که در پایان پرده آخر بیننده ناخودآگاه با آن همراه می شود؛ مخاطب در فضایی قرار می گیرد که حتی می تواند جای خود را در صف سربازانی که رژه می روند تصور کند؛ پس همراه می شود و تمام تلاش خود را به کار می برد که نظم رژه را بر هم نزند؛ هر چند نیازی به تلاش نیست؛ این مخاطب نیست که به حرکت درآمده است؛ این مارش جنگ است که او را بیخود کرده و به حرکت واداشته است؛ پس تمردی در کار نیست؛ صحنه نبرد جای تمرد نیست؛ همراه شوید؛ همراه می شوید؛ به صدای طبل؛ یک دو سه چهار؛ یک دو سه چهار؛ یک دو سه ... و ناگهان سکوت؛ سکوت و سیاهی؛ شاید شبیه مرگ؛ مرگی ناخوانده و بی خبر؛ مرگی آنی؛ شبیه مرگ سربازی در میدان نبرد. </div><div dir="rtl" align="justify"><br />اسب های پشت پنجره روایت سربازانی که در میدان نبرد کشته می شوند نیست؛ تراژدی، داستان غم های بی پایانی است که یک قدم آنسوتر، بازماندگان سربازان جنگ را گرفتار می سازد. روایت، روایت رویاهای بر باد رفته مادری است که برای پسرش در سر پرورانده بود؛ داستان، داستان روزگار تیره دختری است که در اوج جوانی باید به پای پدر نیمه مجنونی بسوزد که هنوز هم مدال های افتخار جنگ را از سینه اش جدا نکرده؛ و سرگذشت، سرگذشت همسری است که معشوق خود را در هیبت یک ماشین نظامی بدون روح می یابد و در نهایت نیز سوگوار مرگش می شود. مادرها، دخترها و معشوقه ها، قربانیان خاموش تراژدی جنگ هستند که اسب های پنجره نگاه خود را بر روی آنها متمرکز کرده بود. </div><div dir="rtl" align="justify"><br />در کل تمام احساس شخصی خود را از نمایش می توانم در دو حس متضاد خلاصه کنم: «لذت بردم» و «افسوس خوردم». لذت بردم از طراحی صحنه، از موسیقی کم نظیری که گویی در عمق نمایش فرو رفته بود و در نهایت از اجراهای خوبی که در دو پرده اول دیدم. اما افسوس خوردم از پرده سوم نمایش که از نگاه من به وصله ای ناجور شباهت داشت. دیدگاه متفاوتی که در دوپرده اول به نمایش گذاشته شده بود در پرده سوم نادیده گرفته شد و نمایش ناگهان به ورطه شعارزدگی های مرسوم در حوزه جنگ سقوط کرد. هرقدر در دو پرده اول از پرداختن به خود جنگ پرهیز شده بود و بدون هیچ قضاوتی در مورد جنگ و حتی شرکت کنندگان در آن، تنها و تنها به سرنوشت قربانیان پرداخته شده بود، در پرده سوم ناگهان نگاهی ایدئولوژیک بر فضا حاکم شد. نگاهی که اصرار داشت به مخاطب تحمیل کند چه اندیشه های دگمی پدید آورنده جنگ ها هستند؛ تاکید داشت که به مخاطب بقبولاند شرکت کنندگان در جنگ لزوما انسان هایی تهی شده از اختیار و تفکر هستند و همگی تحت شست و شوهای مغزی قرار گرفته، مسخ نبرد و خون ریزی شده اند؛ شعارهایی نظیر «خداوند همیشه با ما است» یا «ما جهان را تغییر خواهیم داد» به صورتی مسلسل وار از دهان سرباز بازگشته به خانه خارج می شد و ضرباتی کاری به احساسی وارد می کرد که دو پرده پیشین به زحمت در بیننده پدید آورده بودند. در کل گمان می کنم می توان ادعا کرد که کارگردان، در طراحی پرده سوم، از روح حاکم بر دو پرده اول نمایش فاصله گرفته و خطی را که از ابتدا و به زیبایی دنبال کرده است نادیده می گیرد.<br /><br /><strong><em>پی نوشت:</em></strong><br />چقدر بازی «مژگان خالقی» را دوست دارم! یاد اجرای تک نفره «<a href="http://divanesara2.blogspot.com/2009/04/blog-post.html">بچه کشی</a>» افتادم.<br />پیش از این همین نمایش نامه را به کارگردانی «برکه فروتن» در «خانه کوچک نمایش» دیده بودم. زمانی که در مورد اجرای آن نمایش <a href="http://divanesara2.blogspot.com/2009/10/blog-post_9676.html">می نوشتم </a>به هیچ وجه متوجه نبودم که در پرده سوم چه هدیه گرانبهایی به من تقدیم شده است. در آن اجرا، پرده سوم در سکوت کامل «هانس» (سرباز بازگشته از جنگ) برگزار شد و تمام بار توجه بر روی همسر وی متمرکز شد؛ این دقیقا همان انتظاری بود که من از این پرده داشتم تا آن را در پیوند کامل با دو پرده اول بدانم.</div><div dir="rtl" align="justify">نگاهی دیگر به نمایش را <a href="http://theater.ir/news.show/+27311">از اینجا بخوانید </a>و مجموعه ای از تصاویر آن را <a href="http://theater.ir/news.show/+27122">از اینجا ببینید</a>.</div><div dir="rtl" align="justify"> </div><div dir="rtl" align="justify">این وبلاگ به <a href="http://divanesara2.blogspot.com/">آدرس جدیدی </a>منتقل شده است. لطفا از این پس به <a href="http://divanesara2.blogspot.com/">دیوانه سرای جدید </a>مراجعه کنید. این آدرس احتمالا تنها تا پایان همین هفته به روز می شود.</span></div><br /><div align="left"><a href="http://feeds2.feedburner.com/divanesara"><span style="font-size:100%;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5296043373545150210" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 41px; CURSOR: hand; HEIGHT: 33px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6ihr_U_uxs1XxDLVwDA51O1Z6I8iDWEgZQBsYmYLahaOOZ0PRniJ8j6J-Jb7xX3isdwsvyYX6bEtkh5aQhwy0_Dg6BpkZ7SMYRK8FTI4qcqCrJRRSQHs0sHHn4_Jaymxcm8ru_6eAvoc/s320/rss1.png" border="0" /></a></span><span style="font-size:100%;">تنها با یک کلیک به عضویت «<strong><a href="http://feeds2.feedburner.com/divanesara">مجمع دیوانگان</a></strong>» درآیید</span></div><div class="blogger-post-footer"><hr /><p align="center"><a href="https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860"><strong>صفحه «مجمع دیوانگان» در «گوگل پلاس»</strong></a><a href="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg"><img style="alt: " src="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg" /></a></p></div>ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1670993807104415284.post-75565997249589232232009-11-14T21:22:00.001+03:302009-11-14T21:42:56.225+03:30یک چشم زیبا<div align="justify"><span style="font-size:130%;">شادی صدر را زیاد نمی شناسم؛ یعنی نه بیشتر از آنچه احتمالا مخاطبان این نوشته می شناسند؛ با این حال همین آشنایی اندک و چند گفت و گوی نسبتا کوتاه برایم کافی بوده است تا بیش از هر یک از فعالان حقوق زنان برای او احترام قایل باشم. برای من شادی صدر یک فعال شجاع و یا یک مبارز نیست، هرچند شاید چنین ویژگی هایی را به سادگی بتوان در او یافت؛ از نگاه من نگاه «سالم» شادی صدر به جامعه خودش بزرگترین ویژگی او محسوب می شود. نگاهی که تحت تاثیر هیچ گونه هیجان زدگی، افراط گرایی، ایده آل گرایی انتزاعی و در عین حال محافظه گرایی ملالت بار قرار نگرفته است. من گمان می کنم داشتن چنین نگاهی است که به او کمک می کند بیش از<a href="http://news.gooya.com/politics/archives/2009/11/096096.php"> 1600 کلمه سخنرانی </a>کند، بدون اینکه از چهارچوب های مورد وفاق جنبش سبز فراتر رود و در عین حال حرف دل بیشترین بخش تشکیل دهنده جنبش را بر زبان بیاورد. شادی صدر از معدود سخنرانانی است که در خارج از کشور و در جلسه ای در این سطح سخنرانی کرده، اما خود را نماینده جنبش نخوانده است، با این حال من گمان می کنم که دست کم <a href="http://news.gooya.com/politics/archives/2009/11/096096.php">این سخنرانی </a>او می تواند به عنوان خواسته های بخش عمده ای از جنبش مورد بررسی قرار گیرد. </span></div><div align="justify"></div><br /><div align="left"><a href="http://feeds2.feedburner.com/divanesara"><span style="font-size:100%;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5296043373545150210" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 41px; CURSOR: hand; HEIGHT: 33px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6ihr_U_uxs1XxDLVwDA51O1Z6I8iDWEgZQBsYmYLahaOOZ0PRniJ8j6J-Jb7xX3isdwsvyYX6bEtkh5aQhwy0_Dg6BpkZ7SMYRK8FTI4qcqCrJRRSQHs0sHHn4_Jaymxcm8ru_6eAvoc/s320/rss1.png" border="0" /></a></span><span style="font-size:100%;">تنها با یک کلیک به عضویت «<strong><a href="http://feeds2.feedburner.com/divanesara">مجمع دیوانگان</a></strong>» درآیید</span></div><div class="blogger-post-footer"><hr /><p align="center"><a href="https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860"><strong>صفحه «مجمع دیوانگان» در «گوگل پلاس»</strong></a><a href="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg"><img style="alt: " src="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg" /></a></p></div>ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1670993807104415284.post-27045532378875118472009-11-14T13:01:00.000+03:302009-11-14T13:03:51.568+03:30حکایت روزمره من-2<div dir="rtl" align="justify"><span style="font-size:130%;">مهندس.س و مهندس.ی پشت میزشان نیستند؛ غیبتشان نسبتا طولانی شده است. وقت ناهار که برای گرم کردن غذا وارد آشپزخانه می شوم می بینم کنج آشپزخانه کز کرده اند؛ پچ پچ هایشان ناگهان قطع می شود، اما خیلی زود من را «خودی» تشخیص می دهند و مهندس.س ادامه قسمت شب گذشته سریال «ماریانا» را تعریف می کند.<br /> </span></div><div class="blogger-post-footer"><hr /><p align="center"><a href="https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860"><strong>صفحه «مجمع دیوانگان» در «گوگل پلاس»</strong></a><a href="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg"><img style="alt: " src="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg" /></a></p></div>ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1670993807104415284.post-2591560752162778712009-11-14T08:27:00.004+03:302009-11-14T08:40:02.520+03:30تن فروش ها<div dir="rtl" align="justify"><span style="font-size:130%;">«تن فروش ها». این ترکیب شما را به یاد چه چیز می اندازد؟ خیابان های شلوغ شهر و زنانی که در کنار خیابان ایستاده اند و خودروهایی که در کنار آنان صف کشیده اند و بوق هایی که گاه ناله وار و التماس کننده و گه گاه فریاد زننده و خشمگین و آمرانه به گوش می رسند؟ یا به یاد غم نان و تحمل طاق شده و «معصومیت از دست رفته» و نگاه نگران و وحشت مداوم از پایان راه؟ </span></div><div dir="rtl" align="justify"><br /><span style="font-size:130%;">همه را به دور بریزید؛ «تن فروش»ها جای </span><a href="http://tabnak.ir/fa/pages/?cid=72615"><span style="font-size:130%;">دیگری ایستاده اند</span></a><span style="font-size:130%;">. یک روز در برابر دانشگاه و روز دیگر در برابر سفارت سابق آمریکا و چند روز پیش هم در برابر سفارت انگلستان. مکانش اهمیت زیادی ندارد، هر جا که نیاز شد و هر جا که فرمودند، مگر نه اینکه «تن فروش» باید «هرجایی» باشد؟ این زنان احتمالا «محترمه»ای که هیچ چیز نیستند جز یک «تن» زنانه، پیچیده شده در خفتان های تیره برای مصونیت از دستبرد، مشت مشت به فروش می رسند یا اجاره داده می شوند. امروز برای تبلیغات مورد نیاز هستند و فردا برای سرکوب و دیگر روز احتمالا مصارف دیگر! مفت چنگ پا اندازشان!<br /><br /><strong>پی نوشت:</strong><br />حامد قدوسی نگران بی اخلاقی های راه یافته به جنبش سبز است؛ با </span><a href="http://chaay.ghoddusi.com/2009/11/post_1070.html"><span style="font-size:130%;">این گلایه </span></a><span style="font-size:130%;">او کاملا موافقم؛ اما دوست دارم نظر او و حتی </span><a href="http://smto.ir/?p=2702"><span style="font-size:130%;">دیگر دوستانی</span></a><span style="font-size:130%;"> را که دغدغه اخلاق در جنبش سبز دارند را در مورد این نوشته بدانم؛ برایم جالب است بدانم آیا تعاریف مشابهی از اخلاق داریم؟</span></div><br /><div dir="rtl" align="justify"><span style="font-size:130%;">برای گریز از ف.ی.ل.ت.ر در حال جابجایی به <a href="http://divanesara2.blogspot.com/">خانه جدید</a> هستم؛ تا زمانی که آدرس <a href="http://feeds2.feedburner.com/divanesara">خوراک خوان</a> را منتقل نکرده ام هر دو وبلاگ را به روز خواهم کرد.</span></div><br /><div align="left"><a href="http://feeds2.feedburner.com/divanesara"><span style="font-size:100%;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5296043373545150210" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 41px; CURSOR: hand; HEIGHT: 33px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6ihr_U_uxs1XxDLVwDA51O1Z6I8iDWEgZQBsYmYLahaOOZ0PRniJ8j6J-Jb7xX3isdwsvyYX6bEtkh5aQhwy0_Dg6BpkZ7SMYRK8FTI4qcqCrJRRSQHs0sHHn4_Jaymxcm8ru_6eAvoc/s320/rss1.png" border="0" /></a></span><span style="font-size:100%;">تنها با یک کلیک به عضویت «<strong><a href="http://feeds2.feedburner.com/divanesara">مجمع دیوانگان</a></strong>» درآیید</span></div><div class="blogger-post-footer"><hr /><p align="center"><a href="https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860"><strong>صفحه «مجمع دیوانگان» در «گوگل پلاس»</strong></a><a href="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg"><img style="alt: " src="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg" /></a></p></div>ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1670993807104415284.post-20479852842346676392009-11-11T12:24:00.002+03:302009-11-11T12:32:06.301+03:30<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcR_gYQ0FJe29LqM_RFu4NIX1zsrWQpWV_ArZmMEXAOI8KpypmofEi2YcrApa4u2o13TGQpucOyLVrRhAG11JyhEUalUNXjCZhPd8zo37zcbGaVy_AdZI_v6qSeltbxYRMAT1Oe_65B7M/s1600-h/ashk.bmp"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5402767285097667106" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 346px; CURSOR: hand; HEIGHT: 140px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcR_gYQ0FJe29LqM_RFu4NIX1zsrWQpWV_ArZmMEXAOI8KpypmofEi2YcrApa4u2o13TGQpucOyLVrRhAG11JyhEUalUNXjCZhPd8zo37zcbGaVy_AdZI_v6qSeltbxYRMAT1Oe_65B7M/s320/ashk.bmp" border="0" /></a><br /><div align="center"><span style="font-size:130%;"><a href="http://www.farsnews.net/newstext.php?nn=8808180989">این</a> اشک دیده من و خون دل شما است</span></div><br /><div align="left"><a href="http://feeds2.feedburner.com/divanesara"><span style="font-size:100%;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5296043373545150210" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 41px; CURSOR: hand; HEIGHT: 33px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6ihr_U_uxs1XxDLVwDA51O1Z6I8iDWEgZQBsYmYLahaOOZ0PRniJ8j6J-Jb7xX3isdwsvyYX6bEtkh5aQhwy0_Dg6BpkZ7SMYRK8FTI4qcqCrJRRSQHs0sHHn4_Jaymxcm8ru_6eAvoc/s320/rss1.png" border="0" /></a></span><span style="font-size:100%;">تنها با یک کلیک به عضویت «<strong><a href="http://feeds2.feedburner.com/divanesara">مجمع دیوانگان</a></strong>» درآیید</span></div><div class="blogger-post-footer"><hr /><p align="center"><a href="https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860"><strong>صفحه «مجمع دیوانگان» در «گوگل پلاس»</strong></a><a href="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg"><img style="alt: " src="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg" /></a></p></div>ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1670993807104415284.post-19257123421268864942009-11-10T17:02:00.000+03:302009-11-10T17:03:15.709+03:30حکایت روزمره من<div align="justify"><span style="font-size:130%;">مهندس ی. و مهندس س. در مورد مجسمه ابوالهول حرف می زنند. گویا مهندس س. اطلاعات جالبی در این مورد دارد. از افسانه ای حرف می زند که به پیدایش مجسمه مربوط است. صحبت ها که تمام می شود مهندس ج. که به تازگی به جمع ما اضافه شده می پرسد «کجا هست این مجسمه»؟ کمی بعد مهندس س. طبق عادت همیشگی اخباری را که برایش میل شده بلند می خواند: «صادق محصولی برنامش (برنامه اش) رو به مجلس ارایه کرده». مهندس ج. دوباره می پرسد «کی هست»؟</span></div><br /><div align="left"><a href="http://feeds2.feedburner.com/divanesara"><span style="font-size:100%;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5296043373545150210" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 41px; CURSOR: hand; HEIGHT: 33px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6ihr_U_uxs1XxDLVwDA51O1Z6I8iDWEgZQBsYmYLahaOOZ0PRniJ8j6J-Jb7xX3isdwsvyYX6bEtkh5aQhwy0_Dg6BpkZ7SMYRK8FTI4qcqCrJRRSQHs0sHHn4_Jaymxcm8ru_6eAvoc/s320/rss1.png" border="0" /></a></span><span style="font-size:100%;">تنها با یک کلیک به عضویت «<strong><a href="http://feeds2.feedburner.com/divanesara">مجمع دیوانگان</a></strong>» درآیید</span></div><div class="blogger-post-footer"><hr /><p align="center"><a href="https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860"><strong>صفحه «مجمع دیوانگان» در «گوگل پلاس»</strong></a><a href="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg"><img style="alt: " src="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg" /></a></p></div>ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1670993807104415284.post-24557484642920660042009-11-09T12:57:00.001+03:302009-11-09T13:00:01.656+03:30دیوارهای درون ما<p align="justify"><span style="font-size:130%;">کسی می تواند توضیح دهد این «</span><a href="http://www.mowjcamp.org/article/id/62239"><span style="font-size:130%;">حمله صهیونیست وار</span></a><span style="font-size:130%;">» چه معنایی دارد؟ تا کی باید از ادبیاتی استفاده کنیم که به دست همین نظام به وجود آمده و به ما تحمیل شده است؟ یعنی حتی در ادبیات جنبش سبز هم «صهیونیست» باید یک «فحش» قلمداد شود؟<br /><br /><strong>پی نوشت:</strong><br />دیشب تلویزیون فارسی بی.بی.سی یک گزارش در مورد فروپاشی دیوار برلین پخش کرد. در جریان گزارش به نقل از یکی از روشنفکران آلمانی (گمان می کنم یک شاعر) گفته شد: «پس از فرو ریختن دیوار احساس عجیبی داشتم؛ مدام با خودم تکرار می کردم که با آزادی به دست آمده باید چه کار کنیم؟ اما خیلی زود متوجه شدم دیوارهای واقعی در درون خود ما هستند؛ باید تلاش کنیم دیوارهایی که در ذهن هایمان پدید آمده است را بشکنیم». (نقل به مضمون)<br /></p></span><br /><div align="left"><a href="http://feeds2.feedburner.com/divanesara"><span style="font-size:100%;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5296043373545150210" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 41px; CURSOR: hand; HEIGHT: 33px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6ihr_U_uxs1XxDLVwDA51O1Z6I8iDWEgZQBsYmYLahaOOZ0PRniJ8j6J-Jb7xX3isdwsvyYX6bEtkh5aQhwy0_Dg6BpkZ7SMYRK8FTI4qcqCrJRRSQHs0sHHn4_Jaymxcm8ru_6eAvoc/s320/rss1.png" border="0" /></a></span><span style="font-size:100%;">تنها با یک کلیک به عضویت «<strong><a href="http://feeds2.feedburner.com/divanesara">مجمع دیوانگان</a></strong>» درآیید</span></div><div class="blogger-post-footer"><hr /><p align="center"><a href="https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860"><strong>صفحه «مجمع دیوانگان» در «گوگل پلاس»</strong></a><a href="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg"><img style="alt: " src="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg" /></a></p></div>ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1670993807104415284.post-45850664679940611522009-11-09T12:56:00.001+03:302009-11-09T12:57:25.116+03:30با تاخیر از 13 آبان<p align="justify"><span style="font-size:130%;">همه چیز برای من در دو واژه خلاصه می شود: «غافل گیر شدیم»! من دلایل این غافل گیری را در چند مورد می بینم:</span></p><p align="justify"><span style="font-size:130%;">1- شدت سرکوب بی سابقه بود؛ حتی در شنبه خونین (30خرداد) هم چنین سرکوبی را به یاد ندارم، هرچند آن روز به دلیل استفاده از اسلحه گرم تعداد زیادی از هم وطنان کشته شدند، اما روز 13آبان برخوردهای نزدیک (به ویژه با زنان و یا افراد سالمند) به گونه متفاوتی بود. البته این شدت برخوردها به تنهایی سبب غافل گیری نمی شدند. حکومت به خوبی دریافته بود که تهدیدهای قبل از تجمع کاربرد خود را از دست داده اند؛ در نتیجه پیش از 13 آبان لحن خود را تغییر داده بود و حتی تا به آنجا پیش رفت که اعلام کرد استفاده از نمادهای سبز مانعی ندارد. به این ترتیب معترضان با تصور تکرار برخورد نسبتا ملایم نیروهای امنیتی در روز قدس گام به خیابان گذاشتند و بسیاری از موارد امنیتی همیشگی را نادیده گرفتند.</span></p><p align="justify"><span style="font-size:130%;">2- مسیر حرکتی مشخصی وجود نداشت؛ 13 آبان بر خلاف روز قدس یک مسیر طولانی راهپیمایی ندارد که در طول آن بتوان پخش شد؛ تمرکز در خیابان طالقانی بود که از قبل هم پیش بینی می شد در محاصره نیروهای سرکوبگر قرار بگیرد؛ دعوت کروبی برای راهپیمایی از میدان هفت تیر تنها مسیر مشخص شده ای بود که البته آن هم به سادگی مسدود شد.</span></p><p align="justify"><span style="font-size:130%;">3- چند ماه تجربه برخورد با اعتراضات به خوبی نیروهای کودتا را آزموده و با تجربه کرده است. به نظر می رسد حکومت فعلی ایران در سرکوب اعتراضات به پیشرفت هایی دست یافته که در کمتر نقطه ای از دنیا مشابهی دارند. موثر ترین این پیشرفت ها که برای اولین بار در روز قدس امتحان شد اما در 13 آبان به کمال رسید، استفاده از پیاده نظام هوادار حکومت در کنار نیروهای سرکوبگر بود. پیاده نظامی که حتی به سلاح های سرد (در حد یک اسپری فلفل) هم مجهز نشده بود اما دوش به دوش نیروهای مسلح امنیتی و یا لباس شخصی حرکت می کرد و با بالا بردن پلاکارد و سردادن شعار (به مدد بلندگو) فضای روانی را به سود سرکوبگران تغییر می دادند.</span></p><p align="justify"><span style="font-size:130%;">4- آخرین مشکلی که از قبل هم برای شکل گیری تجمع گسترده در روز 13آبان پیش بینی می شد، برگزاری این راهپیمایی در یک روز غیر تعطیل و در ساعات اداری بود.</span></p><br /><div align="left"><a href="http://feeds2.feedburner.com/divanesara"><span style="font-size:100%;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5296043373545150210" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 41px; CURSOR: hand; HEIGHT: 33px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6ihr_U_uxs1XxDLVwDA51O1Z6I8iDWEgZQBsYmYLahaOOZ0PRniJ8j6J-Jb7xX3isdwsvyYX6bEtkh5aQhwy0_Dg6BpkZ7SMYRK8FTI4qcqCrJRRSQHs0sHHn4_Jaymxcm8ru_6eAvoc/s320/rss1.png" border="0" /></a></span><span style="font-size:100%;">تنها با یک کلیک به عضویت «<strong><a href="http://feeds2.feedburner.com/divanesara">مجمع دیوانگان</a></strong>» درآیید</span></div><div class="blogger-post-footer"><hr /><p align="center"><a href="https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860"><strong>صفحه «مجمع دیوانگان» در «گوگل پلاس»</strong></a><a href="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg"><img style="alt: " src="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg" /></a></p></div>ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1670993807104415284.post-70043882458460053482009-11-09T12:35:00.003+03:302009-11-09T12:55:56.020+03:30شهادت پیوتر اوهه<div align="justify"><span style="font-size:130%;color:#3366ff;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhU7aJY2D_FIcKHZWLaphToH7jzJVUB-TQsDH61pyn8VbdHJTEWeYA5jf1hQQwX1bLDTF1t3FBdwIb_8vfb8u5r-KpyJgF18PFpS-8xxhOk3tZ5elfEQ4EUVvmmY2Oh_BRnWtGzWjXg9E8/s1600-h/pioterohe.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5402029138204515762" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 160px; CURSOR: hand; HEIGHT: 206px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhU7aJY2D_FIcKHZWLaphToH7jzJVUB-TQsDH61pyn8VbdHJTEWeYA5jf1hQQwX1bLDTF1t3FBdwIb_8vfb8u5r-KpyJgF18PFpS-8xxhOk3tZ5elfEQ4EUVvmmY2Oh_BRnWtGzWjXg9E8/s320/pioterohe.jpg" border="0" /></a></span></div><div align="justify"><span style="font-size:130%;color:#3366ff;">در زمان انتشار این یادداشت اجرای نمایش به پایان رسیده است، این نوشته تنها برای ثبت در آرشیو وبلاگ منتشر می شود</span></div><br /><div align="justify"></div><div align="justify"><span style="font-size:130%;">فرقی نمی کند چه اتفاقی در حال وقوع است! حتی شاید فرقی نداشته باشد که اتفاق رخ داده باورپذیر و منطقی است یا غیرممکن و خیالی! مهم این است که فارغ از هر قضاوتی در مورد رخ دادها، در نهایت این «ما» هستیم که قربانی هر حادثه ای خواهیم شد؛ «ما» که به مانند «پیوتر اوهه» حتی فرصت پرسیدن سوالاتمان را هم نمی یابیم، ما همواره قربانی رخ دادهایی هستیم که نه در آنها نقشی داشته ایم و نه حتی از چگونگی وقوعشان اطلاعی داریم؛ ما فقط قربانی هستیم و «شهید» خواهیم شد!</span> </div><p align="justify"><span style="font-size:130%;">«شهادت پیوتر اوهه»، طرحی کمیک و تخیلی از جهان به ظاهر جدی و واقعی ما بود. در چنین جهانی حتی اگر یک «ببر» هم در وان حمام خانه شما پیدا شود، هیچ کس تعجب نخواهد کرد؛ اصلا کسی فرصت تعجب کردن و یا «پرسیدن» نخواهد داشت؛ این جهان از هر اتفاقی تنها بهانه ای جدید برای ادامه روند سرسام آور خود می سازد؛ سیاست مداران دستمایه جدیدی در سیاست ورزی های خود می یابند؛ سودجویان فرصت جدیدی برای بهره برداری پیش روی خود می بینند و در نهایت حتی چنین اتفاق غیرممکنی نیز نمی تواند هیچ نقطه عطفی در روند پیشرفت امور پدید آورد؛ تنها انسان سرگشته در این جهان پرشتاب است که بیش از پیش قربانی خواهد شد.</span></p><div align="justify"><span style="font-size:130%;">اجرای نمایش را دوست داشتم؛ به نظرم اجزای آن همخوانی مناسبی با یکدیگر داشتند؛ طراحی دکور و لباس متناسب با فضای کمیک داستان بود و اجرای بازیگران نسبتا روان و یکدست بود. در این میان شوخی ها و اشارات جنسی که به وفور در نمایش پراکنده شده بود تا حدودی پا را از حد تلطیف فضا فراتر گذاشته بود و می توانست خود به بخشی از محتوای داستان بدل گردد. در کل بجز چند مورد مبهم (مثلا گفت و گو با نوازنده پیانو آن هم با خطاب «پسرم») به نظرم همه چیز نمایش روان و آشکار بود.<br /><br /><strong><em>پی نوشت:<br /></em></strong>نگاهی دیگر به نمایش را <a href="http://theater.ir/news.show/+27059">از اینجا</a> بخوانید و مجموعه ای از تصاویر آن را <a href="http://theater.ir/news.show/+26947">از اینجا </a>ببینید.</span></div><br /><div align="left"><a href="http://feeds2.feedburner.com/divanesara"><span style="font-size:100%;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5296043373545150210" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 41px; CURSOR: hand; HEIGHT: 33px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6ihr_U_uxs1XxDLVwDA51O1Z6I8iDWEgZQBsYmYLahaOOZ0PRniJ8j6J-Jb7xX3isdwsvyYX6bEtkh5aQhwy0_Dg6BpkZ7SMYRK8FTI4qcqCrJRRSQHs0sHHn4_Jaymxcm8ru_6eAvoc/s320/rss1.png" border="0" /></a></span><span style="font-size:100%;">تنها با یک کلیک به عضویت «<strong><a href="http://feeds2.feedburner.com/divanesara">مجمع دیوانگان</a></strong>» درآیید</span></div><div class="blogger-post-footer"><hr /><p align="center"><a href="https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860"><strong>صفحه «مجمع دیوانگان» در «گوگل پلاس»</strong></a><a href="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg"><img style="alt: " src="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg" /></a></p></div>ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1670993807104415284.post-69937963866764637962009-11-03T10:07:00.002+03:302009-11-03T10:14:46.900+03:3013 آبان<div align="center"><span style="font-size:130%;">شکست نخواهید داد مردم را</span></div><div align="center"><span style="font-size:130%;">هنگامی که فهمیدند آزادی چقدر خوب است</span></div><div align="center"><span style="font-size:130%;"></span> </div><div align="center"><span style="font-size:130%;">شکست نخواهید داد مردم را</span></div><div align="center"><span style="font-size:130%;">هنگامی که آزادی را می شناسند</span></div><div align="center"><span style="font-size:130%;"></span> </div><div align="right"><span style="font-size:130%;">پی نوشت:</span></div><div align="justify"><span style="font-size:130%;">کروبی پیشنهاد خوبی داده است. حالا که نه خودمان سر شعارهایمان به توافق می رسیم و نه اصلا اجازه طرح شعاری به ما می دهند باز هم به همان راهپیمایی های سکوت بازگردیم. از هر طرف که نگاه کنید سود است.</span></div><br /><div align="left"><a href="http://feeds2.feedburner.com/divanesara"><span style="font-size:100%;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5296043373545150210" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 41px; CURSOR: hand; HEIGHT: 33px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6ihr_U_uxs1XxDLVwDA51O1Z6I8iDWEgZQBsYmYLahaOOZ0PRniJ8j6J-Jb7xX3isdwsvyYX6bEtkh5aQhwy0_Dg6BpkZ7SMYRK8FTI4qcqCrJRRSQHs0sHHn4_Jaymxcm8ru_6eAvoc/s320/rss1.png" border="0" /></a></span><span style="font-size:100%;">تنها با یک کلیک به عضویت «<strong><a href="http://feeds2.feedburner.com/divanesara">مجمع دیوانگان</a></strong>» درآیید</span></div><div class="blogger-post-footer"><hr /><p align="center"><a href="https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860"><strong>صفحه «مجمع دیوانگان» در «گوگل پلاس»</strong></a><a href="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg"><img style="alt: " src="https://6582398907524973369-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/divanesara2/home/daricheh/Pl.jpg" /></a></p></div>ArmanParianhttp://www.blogger.com/profile/12730193294137736950noreply@blogger.com0